Out in the country
Na de regen van vrijdagavond hield ik mijn hart vast voor het weekend. Want in de gietende regen is zelfs het Gors toch een stuk minder leuk. Maar de weergoden waren ons goedgezind, zodat we zaterdagmiddag zelfs voor het eerst dit jaar op een terrasje konden zitten. Weliswaar met jassen aan en voorzien van een flinke schaal bitterballen om ook de innerlijke mens te verwarmen, maar we zaten buiten! Een mijlpaal in de aanloop naar betere tijden. Toch ook nog maar een beker warme chocolademelk met slagroom erachteraan en hoe vreemd de combinatie met de bitterballen ook was, hij viel prima. Shia en ik zijn gelukkig gezegend met sterke magen, dus die kunnen wel tegen een stootje (lees: bitterballen met chocomel).
Voor het eten wilde ik Robin nog even lekker over het Gors laten rennen. Toen was die regen ineens wat minder aangenaam. Maar het beest zit de hele week in die flat, dus ik wilde 'm de kans om los te kunnen rond rennen niet ontnemen. Dus hup regenlaarsjes aan en naar buiten maar! Robin was niet te stuiten. Zodra we het hek door waren en ik zijn riem losklikte, stoof hij er meteen vandoor. Zo regelrecht de modderplassen in. Want hoewel Rob niet van zwemmen houdt, is er wat hem betreft niks zo lekker als pootjebaden, liefst in vies water. Hoe viezer en modderiger, hoe beter. Wat dat betreft kon hij zijn hart ophalen. Door de regen van de afgelopen dagen was het Gors behoorlijk drassig. Het water in de slootjes stond zo hoog, dat het bijna overliep in het weiland.
Het Gors is een behoorlijk groot stuk dijkgrond dat in de loop der jaren is omgetoverd tot een waar natuurgebied. Niet alleen vind je er allerlei soorten vogels, ook groeien er de meest uiteenlopende inheemse planten en bloemen. Nu ligt het er nog wat somber bij, maar over een maand of wat ziet het er weer een stuk groener uit.
De tussenliggende tijd wordt onder andere gebruikt voor het vernieuwen van de schuttingen. Die worden gemaakt van wilgentenen, waardoor het landschap natuurlijk blijft en het Gors toch wordt afgeschermd van de veerpont en de wachtende auto's. De hekken worden met de hand gevlochten door vrijwilligers van de stichting Geven om jong leven. Deze stichting zamelt geld in om elk jaar een dagje uit te kunnen organiseren voor oncologische patiëntjes van het Sophia Kinderziekenhuis te Rotterdam. Ieder jaar gaat een groot aantal kankerpatiëntjes met hun ouders en broertjes en/of zusjes een dag naar de Efteling. Ook financiert de stichting speciale projecten voor kinderen met kanker die niet door de overheid worden gesubsidieerd en stelt zij geld beschikbaar voor een verpleegkundig consulente.
Om dit geld bij elkaar te krijgen, organiseert de stichting elk jaar een rommelmarkt. Maar omdat er veel geld nodig is, zijn de vrijwilligers van de stichting zelfs bereid in hun vrije tijd allerlei tuinklussen aan te nemen die zo weer geld in het laatje brengen. En het mes snijdt aan twee kanten, want de mannen leveren uitstekend werk! Zo hebben zij op het Gors niet alleen de schuttingen gebouwd, ook het zogenaamde kindertheater is mede door hen bedacht en gemaakt. Tijdens het jaarlijkse Bram Roza festival, 'Dichter bij de molen' dat (deels) op het Gors plaatsvindt, is er ook een apart programma voor de kinderen. Een voorleesmiddag, een goochelshow... Speciaal hiervoor heeft mijn oom een soort mini theater laten maken. Een ronde haag van wilgentenen met daarlangs, in de binnencirkel lage, smalle banken. Op de grond ligt fijn schelpenzand. De paadjes rond het theatertje slingeren langs bomen en tussen rietkragen, dwars door het weiland en onttrokken aan het zicht van grote mensen. Een heuse wilgentenenhut, compleet met veldbedden en een potkachel, maakt het compleet. Als je dat allemaal ziet, zou je echt willen dat je nog een kind was...
Na onze, letterlijk, verfrissende wandeling in de regen, was Robin hard toe aan een lekker bad. Hij had tot zijn oksels in de modder gezeten, dus een flinke wasbeurt was geen overbodige luxe. Niet zijn favoriete bezigheid, maar het was niet anders. Dus een half uurtje later lag hij vochtig maar schoon onder tafel, compleet gevloerd. We hebben hem de rest van de avond niet meer gehoord.
Zonder enig schuldgevoel konden we dus rond half zeven een deur verder aan tafel schuiven bij Het wapen van Nieuw-Beijerland. De buitenlucht maakt hongerig, dus de garnalenkroketjes en de biefstukpuntjes smaakten zo mogelijk nog beter dan anders. Na een gezellige avond met mijn oom (foto onderaan, samen met mijn broer Dick) en tante, aan wie we zowel onze logeerpartij als het etentje te danken hebben, rolden we terug naar het huis, waar we ons met thee en tijdschriften op de zachte banken installeerden. De regen kwam inmiddels met bakken uit de hemel en kletterde tegen de ramen. Kun je je iets heerlijkers voorstellen?
Na een rondje Oud-Beijerland zijn we met z'n vieren, of eigenlijk vijven want Robin was er ook bij, richting Nieuw-Beijerland gegaan. Inmiddels was het zachtjes gaan regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Met de schemerlampen al aan, was het opnieuw een warm welkom in het huis op de dijk. En de miezerregen die langzaam overging in een flinke bui, maakte het eigenlijk alleen maar gezelliger.
Voor het eten wilde ik Robin nog even lekker over het Gors laten rennen. Toen was die regen ineens wat minder aangenaam. Maar het beest zit de hele week in die flat, dus ik wilde 'm de kans om los te kunnen rond rennen niet ontnemen. Dus hup regenlaarsjes aan en naar buiten maar! Robin was niet te stuiten. Zodra we het hek door waren en ik zijn riem losklikte, stoof hij er meteen vandoor. Zo regelrecht de modderplassen in. Want hoewel Rob niet van zwemmen houdt, is er wat hem betreft niks zo lekker als pootjebaden, liefst in vies water. Hoe viezer en modderiger, hoe beter. Wat dat betreft kon hij zijn hart ophalen. Door de regen van de afgelopen dagen was het Gors behoorlijk drassig. Het water in de slootjes stond zo hoog, dat het bijna overliep in het weiland.
Het Gors is een behoorlijk groot stuk dijkgrond dat in de loop der jaren is omgetoverd tot een waar natuurgebied. Niet alleen vind je er allerlei soorten vogels, ook groeien er de meest uiteenlopende inheemse planten en bloemen. Nu ligt het er nog wat somber bij, maar over een maand of wat ziet het er weer een stuk groener uit.
De tussenliggende tijd wordt onder andere gebruikt voor het vernieuwen van de schuttingen. Die worden gemaakt van wilgentenen, waardoor het landschap natuurlijk blijft en het Gors toch wordt afgeschermd van de veerpont en de wachtende auto's. De hekken worden met de hand gevlochten door vrijwilligers van de stichting Geven om jong leven. Deze stichting zamelt geld in om elk jaar een dagje uit te kunnen organiseren voor oncologische patiëntjes van het Sophia Kinderziekenhuis te Rotterdam. Ieder jaar gaat een groot aantal kankerpatiëntjes met hun ouders en broertjes en/of zusjes een dag naar de Efteling. Ook financiert de stichting speciale projecten voor kinderen met kanker die niet door de overheid worden gesubsidieerd en stelt zij geld beschikbaar voor een verpleegkundig consulente.
Om dit geld bij elkaar te krijgen, organiseert de stichting elk jaar een rommelmarkt. Maar omdat er veel geld nodig is, zijn de vrijwilligers van de stichting zelfs bereid in hun vrije tijd allerlei tuinklussen aan te nemen die zo weer geld in het laatje brengen. En het mes snijdt aan twee kanten, want de mannen leveren uitstekend werk! Zo hebben zij op het Gors niet alleen de schuttingen gebouwd, ook het zogenaamde kindertheater is mede door hen bedacht en gemaakt. Tijdens het jaarlijkse Bram Roza festival, 'Dichter bij de molen' dat (deels) op het Gors plaatsvindt, is er ook een apart programma voor de kinderen. Een voorleesmiddag, een goochelshow... Speciaal hiervoor heeft mijn oom een soort mini theater laten maken. Een ronde haag van wilgentenen met daarlangs, in de binnencirkel lage, smalle banken. Op de grond ligt fijn schelpenzand. De paadjes rond het theatertje slingeren langs bomen en tussen rietkragen, dwars door het weiland en onttrokken aan het zicht van grote mensen. Een heuse wilgentenenhut, compleet met veldbedden en een potkachel, maakt het compleet. Als je dat allemaal ziet, zou je echt willen dat je nog een kind was...
Na onze, letterlijk, verfrissende wandeling in de regen, was Robin hard toe aan een lekker bad. Hij had tot zijn oksels in de modder gezeten, dus een flinke wasbeurt was geen overbodige luxe. Niet zijn favoriete bezigheid, maar het was niet anders. Dus een half uurtje later lag hij vochtig maar schoon onder tafel, compleet gevloerd. We hebben hem de rest van de avond niet meer gehoord.
Zonder enig schuldgevoel konden we dus rond half zeven een deur verder aan tafel schuiven bij Het wapen van Nieuw-Beijerland. De buitenlucht maakt hongerig, dus de garnalenkroketjes en de biefstukpuntjes smaakten zo mogelijk nog beter dan anders. Na een gezellige avond met mijn oom (foto onderaan, samen met mijn broer Dick) en tante, aan wie we zowel onze logeerpartij als het etentje te danken hebben, rolden we terug naar het huis, waar we ons met thee en tijdschriften op de zachte banken installeerden. De regen kwam inmiddels met bakken uit de hemel en kletterde tegen de ramen. Kun je je iets heerlijkers voorstellen?
De volgende dag begon met lichte regen, maar in de loop van de ochtend klaarde het op. Bij een tweede wandeling over het Gors, dit keer samen met Audrey, hebben we het zowaar droog gehouden. Robin natuurlijk niet, want de slootjes en de blubber lonkten gewoon te erg. Dus opnieuw in bad.
Tegen de middag, toen we genoeg geluierd en gelezen hadden, zijn we nog even naar De Oude Tol geweest; van origine een pannenkoekenhuis, waar je tegenwoordig ook lekkere maaltijdsalades en kipsate kunt eten. Het ligt aan het water, waardoor je met mooi weer heerlijk op het terras kunt zitten. Ondanks dat vandaag officieel de lente is begonnen, was het helaas wat te fris om buiten te zitten. Ondanks het verjaarspartijtje dat aan de gang was, toch erg lekker gegeten. Een goede afsluiting van een geslaagd weekend!
Het volgende 'Gors weekend' staat al genoteerd: 15 en 16 mei. Net als vandaag moeilijke dagen. Vandaag zou mijn vader jarig zijn geweest. Op 15 mei mijn moeder. Mijn zus is de dag erna jarig, dus meestal vierden zij hun verjaardagen samen. Dat maakt het extra moeilijk nu mijn ouders er niet meer zijn. Hoewel we op zulke dagen gewoon doen wat we anders zouden doen, hebben we zo alledrie onze eigen gedachten en gevoelens. Beleven we het gemis alledrie op onze eigen manier. Ik denk dat onze ouders best een beetje trots op ons zouden zijn als ze zien hoe we ondanks alles door zijn gegaan, ons leven weer hebben opgepakt. Al lijkt het soms zo onzinnig, zo volkomen zinloos door de enorme leegte die zij hebben achtergelaten en die niets of niemand ooit kan vullen. Maar ik weiger gewoonweg om het verdriet om te laten slaan in zelfmedelijden en mijn leven te vullen met sombere bitterheid. Daar is het te kostbaar voor.
Reacties
Een reactie posten