Belevenissen van een stadsmuis

Laatst vroeg iemand me hoe het gaat met poes Pippa. Ze las op FaceBook dat ik weer aan het bloggen was, dus ze was op zoek gegaan naar nieuws over de veestapel. Ik denk dat het dan ook een goed idee is om jullie even een kleine update te geven. Want ook daarin is in 6 jaar het één en ander veranderd. Wie mijn blog vroeger volgde, weet misschien nog dat ik 2 katten en een hond had; Ragdoll poes Pippa, huis-tuin-en-keuken kater Daantje en Robin, de West Highland White Terrier. Van Robin heb ik helaas in 2015 afscheid moeten nemen. Hij is 11 jaar geworden. Het was geen hondje dat je snel vergeet en ik mis hem nog steeds. Omdat Robin nogal aanwezig was, liet hij echt een leegte achter. Ik had de katten gelukkig nog, maar die maken toch echt veel minder geluid. Wat natuurlijk ook zo zijn voordelen heeft. Maar ik bedacht dat het leuk zou zijn er nog een kitten bij te nemen om de leegte na Rob op te vullen. Ik had mijn zinnen gezet op een bruin katertje (voor de kenners: een seal sepia bicolo

Nu we noodgedwongen veel tijd thuis doorbrengen, hebben we ineens weer tijd voor hobby's waar we lang niet aan toe zijn gekomen. Er wordt weer geknutseld, geklust en muziek gemaakt, waar de buren overigens niet altijd even blij mee zullen zijn. De legpuzzels zijn overal uitverkocht en de (luister)boekverkoop is enorm toegenomen. Zelf ben ik al langer thuis vanwege mijn burn-out. In het begin kon ik helaas weinig doen, omdat mijn hoofd gewoon niet meewerkte. Weken lang heb ik alleen maar gekleurd. Het kleuren voor volwassenen is misschien al over zijn piek heen, maar bij mij zeker niet. Het heeft me enorm geholpen om iets creatiefs te doen, zonder de stress dat het iets moet 'opleveren'. Ik heb me over het idee gezet dat het mooi moet zijn. Ik ben niet van plan mijn kleurboeken aan iemand te laten zien, dus een keer buiten de lijntjes kleuren of een niet zo fraaie kleurcombinatie is niet erg. Ik zet vaak een luisterboek of online bijbelstudie op en zit gewoon uren te kleuren

Het is jammer voor degenen die niet van Rotterdam houden, maar het is toch echt de mooiste stad van Nederland. Of in elk geval één van de mooiste. Dat wisten we natuurlijk allang, maar toen ik deze week door de stad wandelde, was ik toch weer onder de indruk. Van de Veerhaven bijvoorbeeld. Dat nostalgische en gemoedelijke van de jachthaven, tegen de skyline van een wereldstad. Gers! Om even het huis uit te zijn, loop ik regelmatig 's middags een eindje langs het water, of maak een rondje door het park bij de Euromast. Ondanks dat het steeds wat drukker wordt, zijn er in het park nog steeds stille paadjes te vinden. Een oase van rust, middenin de stad. Zo mooi om te zien hoe de natuur zich niet tegen laat houden door al het gedoe rondom corona. De bomen lopen weer uit en tussen het gras komen de bloemen op. Alles is weer zo lekker groen, de vogels in het park zingen... Je zou even vergeten wat er allemaal gebeurt in de wereld. En dat is ook weleens goed. Elk voorjaar raakt het me da