Cargelli, mode en de kunst van het shoppen

Vanmiddag eindelijk naar de tentoonstelling van de Nederlandse modeontwerper Cargelli, oftewel Carl Gellings, in het Schielandhuis geweest. Al weken neem ik me voor te gaan, maar steeds kwam er niks van. Met de volprezen Rotterdampas op zak (gratis toegang!) nu toch maar eens een cultureel uitstapje gemaakt.



In het Schielandhuis, dat qua gebouw alleen al de moeite waard is, zijn op dit moment drie tentoonstellingen te bezichtigen, te weten die van Cargelli, 'Nooit gebouwd Rotterdam' en 'Kinderprent voor 1 cent'. 'Nooit gebouwd Rotterdam' geeft een overzicht van nooit uitgevoerde bouwprojecten in Rotterdam. Gek om te zien hoe anders deze stad eruit had kunnen zien als er destijds andere keuzes gemaakt waren! 'Kinderprent voor 1 cent' toont een selectie van de kinderprenten van de Atlas van Stolk. De Atlas Van Stolk heeft zo’n 1400 van deze kinderprenten in de collectie, die vooral bedoeld waren voor kinderen en volwassenen die nauwelijks konden lezen.

Best leuk allemaal, maar ik kwam natuurlijk voor Cargelli. Niet dat ik ooit van de beste man gehoord had hoor. Hij schijnt van de jaren vijftig tot halverwege de jaren zeventig een belangrijke rol te hebben gespeeld in de modewereld. Zo produceerde hij talloze collecties en kleedde hij niet alleen de fashionista's van Rotterdam, maar later ook de eerste Nederlandse tv-sterren. Reden genoeg dus om eens een kijkje te gaan nemen.







Op de mooie benedenverdieping van het Schielandhuis zijn verschillende zalen gevuld met witte etalagepoppen, gehuld in allerlei creaties van Cargelli. Vooral de avondkleding, Cargelli's specialiteit, spreekt me erg aan. Het heeft wat weg van Diors New Look, met elegante jurken en mooie jasjes met A-lijnen. De meer exotische ontwerpen in de linkerzaal zijn aan mij niet besteed; ze doen me nogal denken aan goedkope kostuums voor een Bollywood film. Maar voor zijn tijd was dat vast heel gewaagd en sexy, al zou ik er de straat, laat staan de rode loper, niet mee opgaan. Maar smaken verschillen natuurlijk.

Er zijn ook allerlei schetsen en getekende ontwerpen te zien. Erg leuk, zeker voor een amateur als ik. Misschien zelf ook maar weer eens m'n schetsboekje opscharrelen. Na mijn bescheiden succes als winnaar van een ontwerpwedstrijd van Neckermann, waarbij de door mij ontworpen jurk in productie genomen werd, wordt mij zo af en toe door collega's gevraagd of ik nog weleens wat ontwerp. Uh, nee, niet echt. Meestal krijg ik pas zin om wat te tekenen als ik met een bepaalde outfit in gedachten stad en land heb afgelopen zonder het in de winkels (voor een normale prijs en in mijn maat) te kunnen vinden. Hoewel het wel een beetje begint te kriebelen nu ik al die nieuwe kleuren van de voorjaarscollecties zie hangen. Dan ben ik ineens die Uggs weer spuugzat en kijk ik verlangend uit naar de dag dat we weer lekker ballerina's kunnen dragen. En daarbij dan allerlei leuke jurkjes en tunieken, gecombineerd met die heerlijk zittende leggings, geweldig! Als ik aan jurkjes of tunieken denk, komen er meteen zoveel ideeen bij me op. Ik zie het helemaal voor me; zachte pasteltinten, mooie kantjes erlangs, een aparte halslijn, dunne, soepelvallende stofjes... Je kunt met een tuniek(jurk) echt alle kanten op en voor elk figuur is er wel een geschikt model te bedenken.


Het frustrerende is alleen dat ik (nog steeds niet) kan naaien. Dus elk ontwerp komt gewoon op de grote berg terecht zonder dat ik er iets mee kan. Terwijl er zoveel geweldige stoffen, kantjes en ruches te koop zijn! Ik krijg vaak het vanzelfsprekende antwoord dat ik dan maar een naaicursus moet gaan volgen. Aan de ene kant lijkt me dat leuk, want stel dat ik dan inderdaad vanalles zelf kan maken... Er zou een wereld van mogelijkheden voor me open gaan! Maar tegelijk is er het besef dat ik een ramp ben met naalden, garen en al het andere dat naar handwerken riekt. Zelfs met breien krijg ik het voor elkaar een sjaal te produceren die halverwege in breedte verdubbeld is, met de nodige gaten her en der door steken die ik heb laten vallen. Ook borduurwerkjes bobbelden (verleden tijd, want ik waag me er niet meer aan) altijd door de vele knopen aan de achterkant. Al met al geen succes dus. Maar wie weet, gaat het met een naaimachine anders...

Dus voorlopig doe ik maar waar ik goed in ben: shoppen. Een talent dat deels genetisch is bepaald. Maar het is net als bij topsport, je moet het bijhouden. Er moet vooral niet te licht over gedacht worden! Echt shoppen op hoog niveau vereist kennis, geduld, uithoudigsvermogen en vooral veel ervaring. Dus... oefenen, oefenen en nog eens oefenen! Ik heb deze kunst van het winkelen in de loop der jaren aardig onder de knie gekregen. Maar daarmee ben je er nog niet. Want zoiets schept natuurlijk verwachtingen. Maar prestaties uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst. Je moet eraan blijven werken, je grenzen verleggen, tot het uiterste gaan. Dus tja, als ik eerlijk ben heb ik helemaal geen tijd om er nog iets naast te doen...

Reacties

Populaire posts

Greengate lente/zomer 2011

The boy in the striped pyjamas

Nieuwe PIP prints