Matthäus-Passion
Een voor mij belangrijk onderdeel van het opbouwen van een nieuw sociaal leven is het vinden van een nieuwe gemeente. Oftwel een nieuwe kerk, plus het hele gebeuren eromheen. Maar dat valt nog niet mee. In Rotterdam zitten ik weet niet hoeveel verschillende gemeentes van allerlei stromingen en overtuigingen. Keus genoeg zou je zeggen. Maar omdat het er zoveel zijn, zie je bijna door de bomen het bos niet meer. Er zit dus maar één ding op: kerkshoppen. Een collega heeft een mooie lijst voor me van internet geplukt waarop alle verschillende kerken in Rotterdam staan vermeld. Ik ga dus gewoon één voor één de kerken op de lijst af. Natuurlijk alleen de kerken die enigszins in 'mijn (evangelische) straatje' passen, maar verder krijgen ze allemaal een eerlijke kans.
Aan de ene kant een beetje eng, want je voelt je best opgelaten als je in je eentje voor het eerst een onbekende kerk binnenstapt. Maar aan de andere kant ook wel op een leuke manier spannend, want elke kerk is weer anders; andere mensen (tikkeltje stijf, alternatief, hip, etnisch, jeugdig..), andere liedjes (psalmen, gezangen, Opwekking, Johan de Heer,...), andere begeleiding (orgel, keyboard of een complete band inclusief drumstel en electrische gitaar), andere voorgangers (in toga, strak in pak, losjes met open overhemd of in Gako pak...) en vooral ook andere preken (nadruk op Gods liefde, Zijn genade, onze zonden, regels en geboden, gaven van de Geest, naastenliefde,...). Hoewel mijn keus voor de wat meer evangelische gemeentes wel bepaalde verwachtingen (geheven handen, moderne muziek, persoonlijk geloof) schept en waarmaakt, wat toch voor een enigszins vertrouwd gevoel zorgt.
Wat preken betreft kun je in Nederland trouwens alle kanten op. Een dominee hoeft tegenwoordig zelfs niet meer in God te geloven. En dat in de bijbel staat dat Jezus de weg, de waarheid en het leven is, leggen sommige kerken ook gewoon naast zich neer; er zijn vele wegen, dus doe vooral waar jij je goed bij voelt. Lief zijn voor elkaar, dat is toch waar het om gaat?
Daar moest ik aan denken toen ik afgelopen zondag in een propvolle Laurenskerk een uitvoering van de bekende Mattäus-passion bijwoonde. Hoeveel van de bezoekers zouden het vertelde verhaal over het lijden en sterven van Christus nog voor waar aannemen? Ik vrees dat het merendeel de zogenaamde passie meer als een cultureel hoogstandje beschouwt dan als de kern van hun persoonlijk geloof. Zittend in die prachtige, oude kerk maakte me dat intens verdrietig. Het grootste offer ooit gebracht en geen hond (excusez le mot) die er nog in gelooft. En dat in een kerk...
Maar in plaats van dat de kerken er wakker van liggen, werken ze de leegloop zelf in de hand. Want zeg nou zelf, dan héb je eens een keer een stampvolle kerk en dan is het thema ook nog eens de kruisiging van Jezus, dat is toch kat in het bakkie? Als dit geen kans is om het evangelie te brengen weet ik het niet meer. Maar in plaats van die kans te pakken en te spreken over de opstanding van Christus, beperkt men zich tot een nikszeggend gedicht en twee onbekende gezangen. Waarom niet spreken over die liefde waar iedereen zo kien op lijkt?
Terwijl ik het me afvraag weet ik het antwoord al. Wat mensen willen is liefde zonder overgave. Zelf heer en meester zijn over je leven. Zelf bepalen hoe je wilt geloven en waarin. Een religie waarbij jij zelf centraal staat. Niks geen lijden of sterven dat nodig was omdat jouw zonden je scheidden van God. Waarom? Je bent toch geen slecht mens? Je doet toch niemand kwaad?
Maar als je de noodzaak van Goede Vrijdag niet inziet, dan zie je geen liefde, dan zie je geen 'passie'. En bovenal, dan blijft Pasen beperkt tot eieren zoeken en uitgebreid brunchen met het gezin. Dan slaat het idee van nieuw leven enkel op de pasgeboren kuikentjes en lammetjes in de wei...
Aan de ene kant een beetje eng, want je voelt je best opgelaten als je in je eentje voor het eerst een onbekende kerk binnenstapt. Maar aan de andere kant ook wel op een leuke manier spannend, want elke kerk is weer anders; andere mensen (tikkeltje stijf, alternatief, hip, etnisch, jeugdig..), andere liedjes (psalmen, gezangen, Opwekking, Johan de Heer,...), andere begeleiding (orgel, keyboard of een complete band inclusief drumstel en electrische gitaar), andere voorgangers (in toga, strak in pak, losjes met open overhemd of in Gako pak...) en vooral ook andere preken (nadruk op Gods liefde, Zijn genade, onze zonden, regels en geboden, gaven van de Geest, naastenliefde,...). Hoewel mijn keus voor de wat meer evangelische gemeentes wel bepaalde verwachtingen (geheven handen, moderne muziek, persoonlijk geloof) schept en waarmaakt, wat toch voor een enigszins vertrouwd gevoel zorgt.
Wat preken betreft kun je in Nederland trouwens alle kanten op. Een dominee hoeft tegenwoordig zelfs niet meer in God te geloven. En dat in de bijbel staat dat Jezus de weg, de waarheid en het leven is, leggen sommige kerken ook gewoon naast zich neer; er zijn vele wegen, dus doe vooral waar jij je goed bij voelt. Lief zijn voor elkaar, dat is toch waar het om gaat?
Daar moest ik aan denken toen ik afgelopen zondag in een propvolle Laurenskerk een uitvoering van de bekende Mattäus-passion bijwoonde. Hoeveel van de bezoekers zouden het vertelde verhaal over het lijden en sterven van Christus nog voor waar aannemen? Ik vrees dat het merendeel de zogenaamde passie meer als een cultureel hoogstandje beschouwt dan als de kern van hun persoonlijk geloof. Zittend in die prachtige, oude kerk maakte me dat intens verdrietig. Het grootste offer ooit gebracht en geen hond (excusez le mot) die er nog in gelooft. En dat in een kerk...
Maar in plaats van dat de kerken er wakker van liggen, werken ze de leegloop zelf in de hand. Want zeg nou zelf, dan héb je eens een keer een stampvolle kerk en dan is het thema ook nog eens de kruisiging van Jezus, dat is toch kat in het bakkie? Als dit geen kans is om het evangelie te brengen weet ik het niet meer. Maar in plaats van die kans te pakken en te spreken over de opstanding van Christus, beperkt men zich tot een nikszeggend gedicht en twee onbekende gezangen. Waarom niet spreken over die liefde waar iedereen zo kien op lijkt?
Terwijl ik het me afvraag weet ik het antwoord al. Wat mensen willen is liefde zonder overgave. Zelf heer en meester zijn over je leven. Zelf bepalen hoe je wilt geloven en waarin. Een religie waarbij jij zelf centraal staat. Niks geen lijden of sterven dat nodig was omdat jouw zonden je scheidden van God. Waarom? Je bent toch geen slecht mens? Je doet toch niemand kwaad?
Maar als je de noodzaak van Goede Vrijdag niet inziet, dan zie je geen liefde, dan zie je geen 'passie'. En bovenal, dan blijft Pasen beperkt tot eieren zoeken en uitgebreid brunchen met het gezin. Dan slaat het idee van nieuw leven enkel op de pasgeboren kuikentjes en lammetjes in de wei...
Reacties
Een reactie posten