Er is hoop!

Vanmorgen bij het opstaan voelde ik me net een bejaarde; m'n knie deed zeer, m'n schouders waren stijf en er blijken, raar maar waar, ook spieren aan de achterkant van mijn bovenbenen te zitten. En dat van twee daagjes in de tuin werken. Tja, met m'n conditie is het niet zo goed gesteld. Nou zal het feit dat ik al vier dagen achter elkaar chinees eet, ook niet meehelpen. Wel erg smakelijk overigens, want niks zo lekker als opgewarmde chinees. Daar is niet iedereen het mee eens, vandaar dat ik na onze welverdiende chinese afhaalmaaltijd van zaterdag nog vier bakken mee naar huis kreeg. Dat ik de dag ervoor zelf ook al chinees had gegeten is puur toeval, maar weerhield me er niet van gisteren toch gretig op te scheppen van de opgewarmde bami met kip ananas.

Het moge duidelijk zijn, ik eet niet zo gezond op het moment. Nou is het zo dat ik last heb van eetbuien. En dan niet zo van vier koekjes eten in plaats van eentje, nee, een hele rol komt dan meer in de buurt. Die eetbuien heb ik redelijk onder controle leren houden, maar het blijft een zwakke plek. Als ik ergens mee zit, is mijn eerste impuls: snoepen! En ondanks dat ik de snackattacks nu aardig weet te beperken, lukt het me maar niet om de kilo's die er door de (vreet)jaren heen zijn aangekomen, kwijt te raken. Zodra ik op dieet ga, krijg ik een niet te stuiten drang naar alles wat ik niet mag. Ik ben een echte koolhydratenjunkie en zelfs aan eierkoeken en ontbijtkoek, wat vaak als verantwoord tussendoortje wordt gezien, kan ik me te buiten gaan.

Ben inmiddels zo ver dat ik me niet meer laat verleiden door crashdiëten, ondanks de jaloersmakende resultaten die verschillende collega's hiermee lijken te behalen. Dat werkt gewoon niet voor mij. Ik krijg er zulke enorme eetbuien van dat ik me driedubbel in de rondte eet zodra ik de kans krijg. Schiet ik dus niks mee op. Ik begon al een beetje moedeloos te raken toen ik vorige week in de weekendbijlage van het AD een artikel las over koolhydraatarm eten. Jaren geleden heb ik weleens het Atkins dieet gevolgd. Ik herinner me vooral de jaloerse blikken in de kantine als ik zonder schuldgevoel een dikke hamburger met volvette Zaanse mayo naar binnen werkte. Maar een dieet zonder koolhydraten hield ik niet vol en het leek me niet zo gezond ook. Dat blijkt ook te kloppen. Recent onderzoek heeft aangetoond dat een koolhydraatvrij dieet helemaal niet goed voor je is. Je lichaam komt op een gegevens moment in een constante ketose en verzuurt. Je kunt er zelfs hartproblemen van krijgen. En al dat onbeperkt vette eten, dat voelde voor mij gewoon niet goed.

Maar niet alles van Atkins is slecht. Zo blijkt de enorme hoeveelheid koolhydraten die wij in Nederland eten, niet goed voor ons te zijn. Ook de vele light producten helpen ons niet om af te vallen en een gezond gewicht te bereiken. Een dieet met minder (maar niet zonder!) koolhydraten en meer eiwitten zou niet alleen tot gewichtsverlies leiden, maar je ook een stabielere bloedsuikerspiegel opleveren. Voor diabetes schijnt een koolhydraatnarm dieet dan ook heel gunstig te zijn. Maar ook belooft deze levensstijl meer energie, een beter humeur en last but not least... geen last meer van eetbuien! Die eetbuien zouden namelijk veroorzaakt worden door een koolhydraatverslaving. Ik weet (nog) niet precies hoe het werkt, maar door het eten van teveel koolhydraten zou je steeds weer trek blijven hebben en zelfs steeds meer nodig hebben.

Kortom, het klinkt veelbelovend en te mooi om het geen kans te geven. Op gebied van koolhydraatarm eten zijn er nogal wat diëten en methodes, zoals het South Beach dieet, het Low Carb dieet en de methode van de nieuwste dieetgoeroe: dokter Frank. Zelf vind ik de methode van diëtiste Yvonne Lemmers wel goed klinken; lekker praktisch en no-nonsense. Dus vanmorgen haar boek Grip op koolhydraten besteld. De reviews zijn heel positief en enthousiast. Kan haast niet wachten om ermee aan de slag te gaan. Zou dit dan eindelijk een vol te houden levensstijl zijn waar ik me gezond en goed bij voel? Een manier om gewoon van eten te genieten zonder er constant mee bezig te zijn en me schuldig te voelen? Geen eetbuien meer, maar wel energie om ook weer eens wat aan beweging te gaan doen? Er gloort in elk geval weer hoop aan de horizon...