Robin onder het mes
Je merkt pas echt hoeveel je aan je beesie gehecht bent op het moment dat hij wat mankeert. Hondje Robbedoes had al een tijdje last van een poliep op een naar plekje. Op advies van de dierenarts eerst zalf geprobeerd, maar dat mocht niet baten. Operatief verwijderen van het ding was het enige alternatief. Dus gisteren met lood in mijn schoenen het arme beest naar de dierenkliniek in Kralingen gebracht. Hij moest nuchter zijn vanwege de narcose en voor een biobak als Rob valt dat niet mee. Hij begreep er ook helemaal niks van dat de katten wel brokjes kregen 's morgens en hij niet.
Een uurtje nadat ik hem gebracht had, werd ik al gebeld. Operatie was goed gegaan, ze hebben alles kunnen verwijderen. Voor de zekerheid sturen ze de poliep wel op om te kijken of hij goed- of kwaadaardig is.
Een uur later kon ik hem komen ophalen. Toen ik aankwam was hij nog helemaal slaperig. Zijn pootjes deden nog niet wat hij wilde, dus hij zakte er meteen doorheen. Hij keek me zo verdwaasd en duf aan, m'n hart smolt gewoon. Ik heb hem opgepakt en het loodzware bundeltje (11 kilo schoon aan de haak) de hele weg naar huis gedragen. Hij gaf totaal niet mee en hing als een zoutzak tegen me aan. Ik ben het niet gewend dat hij zo rustig en geluidloos is. Arm beesie.
Thuis heb ik hem in zijn mand gelegd, waar hij verdwaasd om zich heen zat te kijken om vervolgens in een diepe slaap te vallen. Later deed hij wat onwennig een paar stapjes en heeft zich zelfs op de bank gehesen. Maar toen hij eenmaal zijn plek tussen de kussens had gevonden, is hij daar de hele avond niet meer af geweest. Boots, die vaak door Rob het huis door gejaagd wordt, vond het allemaal wel prima; heerlijk een avondje ongestoord rondlopen zonder die druktemaker achter zich aan.
Hoewel we nog even wachten met de marathon lopen, was Rob vanmorgen alweer redelijk de oude. Hij had weer trek in zijn brokken, stond klaar bij de deur om uit te gaan en toen ik niet genoeg opschoot naar zijn zin, liet meneer zelfs een geïrriteerd blafje horen. Yep, he's back!
Een uurtje nadat ik hem gebracht had, werd ik al gebeld. Operatie was goed gegaan, ze hebben alles kunnen verwijderen. Voor de zekerheid sturen ze de poliep wel op om te kijken of hij goed- of kwaadaardig is.
Een uur later kon ik hem komen ophalen. Toen ik aankwam was hij nog helemaal slaperig. Zijn pootjes deden nog niet wat hij wilde, dus hij zakte er meteen doorheen. Hij keek me zo verdwaasd en duf aan, m'n hart smolt gewoon. Ik heb hem opgepakt en het loodzware bundeltje (11 kilo schoon aan de haak) de hele weg naar huis gedragen. Hij gaf totaal niet mee en hing als een zoutzak tegen me aan. Ik ben het niet gewend dat hij zo rustig en geluidloos is. Arm beesie.
Thuis heb ik hem in zijn mand gelegd, waar hij verdwaasd om zich heen zat te kijken om vervolgens in een diepe slaap te vallen. Later deed hij wat onwennig een paar stapjes en heeft zich zelfs op de bank gehesen. Maar toen hij eenmaal zijn plek tussen de kussens had gevonden, is hij daar de hele avond niet meer af geweest. Boots, die vaak door Rob het huis door gejaagd wordt, vond het allemaal wel prima; heerlijk een avondje ongestoord rondlopen zonder die druktemaker achter zich aan.
Hoewel we nog even wachten met de marathon lopen, was Rob vanmorgen alweer redelijk de oude. Hij had weer trek in zijn brokken, stond klaar bij de deur om uit te gaan en toen ik niet genoeg opschoot naar zijn zin, liet meneer zelfs een geïrriteerd blafje horen. Yep, he's back!
Reacties
Een reactie posten