In het water gevallen

Gisteravond werd voor de zevende keer het Veerhavenconcert gehouden. Al jaren ga ik met veel plezier naar Raadhuis Klassiek in Oud-Beijerland. Op het podium over de Vliet speelt het Rotterdams Philharmonisch concert de meest uiteenlopende klassieke muziek onder leiding van dirigent Cor van den Linden.

Maar omdat ik nu in Rotterdam woon, is het toch handiger om iets dichter bij huis te zoeken. Het concert in de Veerhaven is vergelijkbaar met Raadhuis Klassiek. Alleen is het, hoe kan het ook anders, wat groter opgezet. De locatie is natuurlijk geweldig. De Veerhaven is immers een van de mooiste plekjes van Rotterdam. Het podium dreef als het ware in het water met daarvoor een ponton met de stoelen voor de genodigden. Op de kade waren stoelen en een soort tribune gemaakt vanwaar je ook goed zicht had op het orkest.

Het was de hele dag druilerig weer, dus ik was bang dat ik 's avonds niet kon gaan. Een concert in de regen vond ik niet zo'n aantrekkelijk vooruitzicht. Maar aan het eind van de middag klaarde het op en begon de zon zelfs flink te schijnen. Vol goede moed en met zonnebril op ging ik dus op weg. Ik was zo'n drie kwartier voor aanvang aanwezig en kon daardoor nog een goed plekje bemachtigen. Na een half uurtje verdween de zon en verschenen de eerste donkere wolken. Ik was heel dom mijn plu vergeten, misschien omdat ik verwachtte dat de opklaringen een droge avond voorspelden. Toen het dan ook vlak voor de opening door burgemeester Aboutaleb begon te regenen, had ik alleen een stoffen boodschappentasje om mijn hoofd mee te bedekken.

Maar dat mocht de pret niet drukken. Zelfs toen tijdens de opening de eerste donder klonk, was de sfeer onder het publiek nog opperbest. De paraplu's gingen allemaal tegelijk open en mensen verscholen zich onder meegebrachte plastic kleden. Het werd algauw weer droog en weg waren weer de plu's.

Groot verschil met Raadhuis Klassiek is dat je hier niet alleen kon genieten van de mooie muziek; er was ballet en ook werden er operastukken gezongen. Ik ben geen kenner, maar het was erg mooi. Des te spijtiger dat het rond half negen, net na een prachtige solo op de harp, begon te plenzen. Niet zomaar een bui, maar echt noodweer. Onweer en bakken met regen die uit de hemel kwamen. Iedereen begon weg te rennen en na vijf minuten werd besloten het concert te stoppen. Het orkest zat weliswaar onder een grote overkapping, maar het water spatte zo op, dat men bang was dat de instrumenten nat zouden worden. Bovendien is een concert zonder publiek ook niet zo leuk.

Rond negen uur was ik dus weer thuis. Drijf- en drijfnat. Snel droge kleren aangetrokken en me met een grote pot thee en een stapel tijdschriften op de bak genesteld. De rest van de avond is het droog gebleven. Tot ik met Robin naar buiten ging voor een laatste plas voor het slapen gaan. Zodra we naar buiten stapten begon het. En ja hoor, opnieuw drijfnat...