Style icons

Madonna, Sarah Jessica Parker, de Olsen twins... zogenaamde style icons, maar eerlijk gezegd heb ik niet veel mee. Wat stijl betreft zijn de moderne celebs echt niet te vergelijken met de mode iconen van vroeger; Audrey Hepburn, Jackie Kennedy, Doris Day... Die laatste wordt misschien niet als zodanig gezien, maar voor mij hoort ze absoluut in het rijtje thuis.

Dat heeft waarschijnlijk te maken met mijn moeder. In haar jeugd was ze een enorme fan van Doris Day en plakte schriftjes vol met uitgeknipte plaatjes. Thuis draaiden we regelmatig 'The greatest hits' en natuurlijk zaten we voor de buis gekluisterd als er een film met miss Day werd uitgezonden. Gelukkig heb ik inmiddels 'Pillowtalk', 'Lover come back' en 'Send me no flowers' op dvd, zodat ik op elk gewenst moment weg kan zwijmelen.

Mijn moeder had veel weg van Doris Day. Niet dat ze altijd in keurige mantelpakjes rondliep of over dezelfde zangkwaliteiten beschikte, maar ze had een bepaalde vrouwelijke elegantie die ik niet goed onder woorden kan brengen. Ze droeg niet veel make-up, alleen wat mascara, soms wat rouge en altijd lipstick. Vooral rode lipstick stond haar geweldig. Zij was ook één van de weinige vrouwen die ik ken, die er mooi uitzag in badpak. Ze was klein, stevig, dus geen stoeipoes in zwart latex. Gewoon een keurig, zwart badpak. Maar altijd met gelakte rode nagels, gestifte lippen en haar sieraden om. Ik denk dat ik mijn moeder nooit met een kralenkettinkjes of -armbandjes heb gezien. Zilver droeg ze zelden, eigenlijk altijd goud. Niet behangen met gouden kettingen en bling bling. Nee, nooit teveel, maar wel duidelijk aanwezig. Er was ook niets waar ze zoveel hekel aan had, als aan vrouwen die hun sieraden niet schoon hielden. Haar goud was altijd blinkend gepoetst en haar briljanten maakte ze schoon met een tandenborstel en wat sop.

Wat mijn moeder ook droeg, ze was een dame. Haar haar netjes in model, mooie leren tas bij zich. Als ik eens een plastic of canvas tas van Oilily ofzo bij me had, vroeg ze me altijd waarom ik in vredesnaam zoiets droeg terwijl ik thuis van die mooie leren tassen had staan. Boho chic was ook niet aan haar besteed. Ze ging voor elegant, vrouwelijk en chique. Ze straalde een bepaalde klasse uit die niets te maken heeft met merkkleding, veel make-up of zelfs met zelfvertrouwen. Want dat was iets dat ze niet had; ze was altijd onzeker over zichzelf en haar kunnen. Toch heb ik altijd verlangd naar haar 'ladylike' uitstraling.

In het boek dat ik nu aan het lezen ben, besluit de hoofdpersoon zichzelf te veranderen in een Doris Day lookalike om zo haar kansen op het vinden van haar Mister Right te vergroten. Ze gaat hierin wat ver door kleding uit de jaren '60 te dragen, compleet met mantel met bontkraag en bijpassend hoedje, haar stem een aantal octaven lager te maken en de muren van haar appartement zacht geel te schilderen. Maar het zette me wel aan het denken. Wat hebben we als vrouwen in de loop der jaren veel van onze vrouwelijkheid en elegantie  ingeleverd. Spijkerbroeken met gaten die voor honderden euro's over de toonbank gaan, haar dat erui ziet alsof je net uit bed gestapt bent en nagels met afgebladderde nagellak; het is helemaal hot en überhip. Rokjes zie je deze zomer nauwelijks zonder legging eronder, of ze moeten ultrakort zijn, liefst gecombineerd met een strak T-shirt waarin decolleté en/of blote buik goed zichtbaar is.

Begrijp me niet verkeerd, ik draag ook graag leggings en ik ben echt geen voorstander van enkel mantelpakjes en hakken. Maar als ik terugdenk aan hoe mijn moeder 's avonds heerlijk geurend uit de douche kwam, gekleed in een mooie zijden 'peignoir' en dan vol aandacht haar nagels in model vijlde, dan bekruipt me een gevoel van verlies. Om de vrouwen die geen dames meer zijn en vooral om de geweldige moeder die ik moet missen.