Hop, hop, mijn paardje...

Toen ik een jaar of tien was heb ik een blauwe maandag op paardrijles gezeten. Mijn zus en nichtje reden ook, dus aangestoken door hun enthousiasme wilde ik ook op zo'n pony door de bak met zand hobbelen. Enige verschil met mijn zus was, en is, dat ik niet gek op paarden ben. Een stal uitmesten, na het rijden zo'n slijmerig bit schoonmaken in een emmer water... ze doet het met alle liefde. Wat haar betreft is er niks heerlijker dan de geur van paard (hooi, poep, leer..?).

Hoe anders was het voor mij. Ik was als kind nogal bangig, dus het opzadelen van zo'n, in mijn ogen, grote pony liet ik maar wat graag aan mijn zus over. Gezien het gewicht van dat zadel maar beter ook. Het rijden zelf vond ik wel leuk, vooral als mij de eer te beurt viel om op ons aller favoriet Kareltje te rijden. Tot die keer dat hij de hele les bokte en steigerde, zodat ik bijna op m'n kop aan z'n nek hing.
Nee, het was geen liefde op het eerste gezicht tussen mij en de paarden. Ook niet op het tweede trouwens. Toch ben ik gisteren naar het CHIO geweest. Met mijn Rotterdampas kon ik twee gratis toegangskaarten krijgen en aangezien mijn zus er graag naartoe wilde, zijn we gistermorgen met de shuttlebus richting Kralingse Bos gereden.



's Morgens werd de nationale dressuur Grand Prix gereden. Best leuk om te zien, maar aangezien ze allemaal exact hetzelfde riedeltje afwerken, werd het op een gegeven moment wat eentonig. Het leukst schijnt de Kür op muziek te zijn; dressuur op het hoogste niveau op een leuk stukje muziek. Helaas was dat pas 's avonds en om nou de hele dag daarop te wachten... dat was wat teveel van het goede. Ook voor Audrey gelukkig. Nadat we een uurtje temidden van schreeuwende en gillende kinderen naar springende ponies en voetballende Shetlanders hadden gekeken, vonden we het welletjes.




Terug in de stad zijn we heerlijk neergeploft op een terras in de zon. Met een cola light en een stokbroodje carpaccio kwam ik weer helemaal bij. Want dat paardrijden... doodmoe word je ervan!





Reacties

  1. Haha wat jammer nou. Maar een terrasje pakken is ook gezellig of niet dan?
    Mijn nichtjes waren vroeger ook helemaal weg van paarden, en bij ons in de buurt was een manege. Ik was niet weg van paarden maar wilde wel graag overal bij zijn, dus ging ik ook mee. En als we dan op een pony wilden rijden (gewoon in de bak) koos ik altijd Panter. Nee, hij deed zijn naam geen eer aan, want hij was zo mak als een lammetje en verzette geen been. Zo reden dus mijn nichtjes door de wei, en ik stond in het midden gewoon mijn tijd uit te wachten. Later kregen zij zelf een pony, maar daar ben ik op een goede dag zo keihard vanaf gevallen, dat ik echt voorgoed de paardenwereld gedag heb gezegd.
    Maar door jou verhaal kwamen nu wel weer deze herinneringen naar boven. ( en nu kan ik er om lachen)
    Lieve groetjes van Ester

    BeantwoordenVerwijderen
  2. We hebben dat terrasje verdiend: het is hard werken om met sport bezig te zijn en wij hebben onze portie weer gehad :-)
    Vond het heel leuk om weer 'ns in dat wereldje rond te kijken: toch wel een heel nostalgisch gevoel. Bedankt voor een leuke dag uit sus!
    Kus van Zus

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts

Greengate lente/zomer 2011

The boy in the striped pyjamas

Nieuwe PIP prints