Uit de klei getrokken

Afgelopen weekend zijn we weer met z'n vieren (broer, schoonzus en zus) naar het huis van mijn oom en tante in Nieuw-Beijerland geweest. Om de paar maanden mogen we daar een nachtje slapen en lekker genieten van het prachtige Gors. De hond gaat dan ook mee en heeft de tijd van zijn leven. Lekker los rennen en achter de vogels aanzitten, door de bagger struinen en daarna tevreden op zijn plaidje voor de haard in slaap vallen.

Maar voor ons was er dit keer werk aan de winkel! Mijn zus heeft voor haar verjaardag een cursus pottenbakken gekregen, maar de eerste les zouden we met elkaar doen. Dus om 14.00 uur zaterdagmiddag zaten we met z'n vieren achter de draaitafels in het atelier van kunstenaar Ton Erwich. Hij liet ons zien hoe we van een bonk klei in een mum van tijd een prachtige vaas of schattig schaaltje konden maken. Tenminste, bij hem was het zo gepiept. Hij hoefde maar met z'n duim te drukken of de vaas kreeg een randje en met een beweging van zijn hand werd zo'n vaas ineens 4 centimeter hoger. Allemaal alsof het niks was.

Maar het bleek toch een stuk lastiger als je zelf met zo'n stuk klei aan de slag gaat. Het begon al met het centreren van de klei, oftewel zorgen dat die in het midden van de draaiplaat komt te liggen. Door te duwen met je handen moet je de klei zo zien te krijgen dat hij netjes stil ligt en niet alle kanten op wiebelt tijdens het draaien. Vervolgens ging je met je vingers in de homp klei om er een gat in te maken. En daar begon de ellende al; zodra ik dacht dat het aardig ging, haakte ik met mijn nagels in de binnenkant, waarna er meteen een stuk klein om m'n oren vloog. En als dat gat er dan inzat, moest je heel voorzichtig en geleidelijk de wand dunner gaan maken. Maar bij mij werd de pot dan meteen heel breed in plaats van hoog, waardoor de randen gaan wiebelen en er al snel een soort kreukel in komt. Kort gezegd: ik geloof niet dat het erg is dat nooit eerder iets met pottenbakken heb gedaan. Er is aan mij beslist geen talent verspild.

Heel anders was het voor Dick. Mijn broer liep al weken te mopperen dat dit soort dingen niks voor hem is en dat hij vast niet verder komt dan een asbak. Maar zodra hij die bonk klei op de draaiplank had liggen en het apparaat begon te draaien, kwam er een perfect glad potje te voorschijn. Wij natuurlijk allemaal jaloers, want na afloop bleken al Dicks creaties 'afbakwaardig'. In tegenstelling tot die van mij. Ik heb uiteindelijk gekozen voor mijn platte bakje, dat ik eigenlijk niet anders kan omschrijven dan als asbak. Alle andere dingen waren scheef, te dik en tja, gewoon lelijk. Dick heeft gekozen voor zijn eerste potje, waar hij zelfs een deksel bij heeft gemaakt. Uitslover!

 

Na zo'n twee uur ingespannen knijpen en draaien was het alweer tijd om alles af te wassen en op te ruimen. Best nog een hele klus, want de bakken waar de draaitafels in staan, zitten helemaal onder de natte klei. Die klei zat overigens ook op onze kleren, onze schoenen en bij Shia zelfs in haar neus (vraag me niet hoe het er kwam). Ton Erwich gaat de door ons gekozen creaties afbakken in een gloeiend hete oven, waarna hij ze glazuurt. Over een paar weken zijn ze dan klaar en mogen we ze komen afhalen.

We zijn natuurlijk razend benieuwd naar het eindresultaat, maar nog meer naar de schitterende werkjes die Audrey kan maken als ze de hele cursus gevolgd heeft. We hebben vast een verlanglijstje bij haar ingeleverd van modellen en kleurtjes die we straks graag terug zien.

Na al die inspanning hebben we lekker een eind over het Gors gelopen en in het zonnetje wat gedronken bij het Hoge Huys. Daarna gezellig binnen de haard aan en genoten van een heerlijke biefstuk van Het Wapen van Nieuw-Beijerland, dat ze zo lief waren bij ons in het huis te serveren aangezien het restaurant helemaal vol zat. Als dat geen verwennerij is!