De grote ogen van Kees van Dongen

Vandaag ben ik na jaren weer eens naar het Boijmans van Beuningen geweest. Tegenvaller was wel dat een aantal zalen gesloten was in verband met verbouwing. Daarbij kwam nog dat ik een toeslag van 5 euro bleek te moeten betalen in verband met de tentoonstelling van Kees van Dongen. En eerlijk gezegd had ik nog nooit van de beste man gehoord, dus om nou te zeggen dat ik daarop zat te wachten, nee, niet echt.

Maar okee, je bent nooit te oud om te leren en wie weet zou ik wel laaiend enthousiast zijn als ik zijn schilderen eenmaal had gezien. Dus mijn impuls om rechtsomkeerd te maken en een andere keer, als de normale collecties weer toegankelijk waren, terug te komen, onderdrukkend, begaf ik mij naar de tentoonstelling van de heer Van Dongen. De tentoonstelling heet 'De grote ogen van Kees van Dongen'. Een blik op zijn schilderijen maakt deze titel duidelijk; alle door hem geschilderde dames hebben enorme koeienogen die geheel buiten proportie zijn vergeleken de rest van het gezicht.

Onze Kees bleek een groot liefhebber van feesten en partijen, maar ook van het vrouwelijk schoon. Hij aarzelde dan ook niet om de dames met weinig tot geen kledij op het doek vast te leggen. Vreemd toch, dat zoiets helemaal niet vreemd gevonden wordt, puur omdat het 'Kunst' is. Dat hij misschien een vies kereltje was durft geen hond te zeggen. Daarbij komt ook nog dat de lichamen, net als die loeiers van ogen, niet bepaald anatomisch correct zijn. Kortom, Kees van Dongen is niet aan mij besteed.

Mijn voorkeur gaat meer uit naar de impressionisten, zoals Degas, Monet, Sisley en Cezane. Mooie landschappen en taferelen in frisse kleuren. Zelfs surrealistische werken als die van Dali vind ik leuk om naar te kijken. Er valt vaak zoveel op te zien en ze hebben mooie, strakke contouren en veel kleur.

Ik moet erbij zeggen dat ik niet veel verstand heb van kunst. Ik weet alleen wat ik mooi vind, gewoon puur op gevoel, verder niks. Kunstliefhebbers moeten me mijn opmerkingen over Van Dongen dus maar niet kwalijk nemen. Hij spreekt me niet zo aan, dat is alles.

Wat me wel aansprak was een klein schilderij van Le Sidaner, genaamd 'Pleintje te Cherbourg bij avond'. Op zichzelf misschien niet zo indrukwekkend, maar als ik een schilderij uit de gehele collectie van Boijmans had mogen uitkiezen, was het deze geweest. Op het doek zie je een rijtje huizen aan een pleintje, half verscholen achter een boom. Het is avond en het hele schilderij is vrij donker. Maar bij een raam brandt licht. Je wordt gewoon naar dat ene huis, dat ene raam getrokken en je kan niet anders dan je afvragen wie daar woont. Waarom brandt er licht, wat zijn de bewoners aan het doen? Kijk, daar hou ik nou van. Een schilderij of tekening waar iets gebeurt, waar een verhaal inzit. Als je naar dat kleine schilderij kijkt, kun je in gedachten een heel verhaal verzinnen. In de museumwinkel verkochten ze allerlei kaarten en gelukkig zat deze er ook bij. Nu kan ik voor 95 cent thuis ook nog verder fantaseren.

Via Google kwam ik erachter dat Le Sidaner zo'n verlicht raampje vaker heeft geschilderd, zoals op onderstaande schilderijen. Zeg nou zelf, daar hoort toch een verhaal bij?