Memory lane

Was het geen geweldige dag? Ik weet dat ik pas nog heb gezegd dat ik hou van die stormachtige, natte herfstdagen, maar zulk weer als vandaag is ook heerlijk. De voorspellingen waren goed, dus het leek me een perfecte dag om nou eindelijk eens met Robin naar de Kralingse Plas te gaan. Ik had uitgezocht dat we het beste de metro konden nemen vanaf Blaak naar de Gerdesiaweg, vanwaar het niet te ver lopen zou moeten zijn. Maar twee haltes dus, maar als ik dat stukje ook al met Rob zou gaan lopen, zou hij al moe zijn voor we aan onze echte wandeling begonnen. Met de fiets doe ik misschien nog wel een keer, maar het leek me nu niet zo handig omdat er bij de Plas niet echt plek is om je fiets te stallen. Dus wij met de metro.

Natuurlijk ben ik eerst drie verkeerde richtingen uitgelopen toen we uit de metro kwamen. Mijn richtingsgevoel is niet zo geweldig vrees ik. Gelukkig weet ik dit van mezelf en had ik een kaart meegebracht. Uiteindelijk bleek en heel simpel en waren we in vijf minuten bij de Oude Dijk, vanwaar ik de weg wel wist.

Vijf jaar geleden heb ik namelijk eventjes in Kralingen gewoond. Ik zeg 'eventjes', want binnen een half jaar had ik mijn appartement aan de Ramlehweg weer verkocht. Niet omdat ik het niet naar mijn zin had, maar omdat ik verhuisde naar het huis van mijn ouders. Mijn moeder was vier maanden daarvoor overleden, waardoor het huis leeg stond.
Na het overlijden van mijn vader heb ik mijn baan opgezegd om voor mijn moeder te kunnen zorgen. Toen zij overleed was ik dus in feite werkloos. Ik ben direct naar Rotterdam verhuisd om alle herinneringen aan Oud-Beijerland achter te laten. Maar soms gaat het leven toch anders dan je denkt. Ik ben binnen een half jaar teruggegaan, in mijn ouderlijk huis getrokken en ben daar een kleinschalige opvang begonnen voor vrouwen die tijdelijk een vervangend thuis nodig hadden. Maar daarover vertel ik een andere keer nog weleens.

In de maanden dat ik in Kralingen woonde, heb ik elke dag door het bos en langs de Plas gewandeld. Ik had immers geen werk, geen geld om te shoppen of iets anders te doen, kende bijna niemand in Rotterdam en bovendien had ik aardig wat te verwerken. En daar had ik alle tijd voor. Als ik terug kijk op die maanden, dan is dat niet met verdriet. Het was goed. Zelfs al was het maar voor even, het is het geld van de verhuizing waard geweest. Dit was wat ik nodig had. Een tijd om alleen te zijn, even weg van het huis waar mijn moeder zo ziek was geweest, uren wandelen, nadenken en vooral veel praten met God. Ik denk dat ik nooit zo dichtbij Hem ben geweest en zo Zijn aanwezigheid en troost heb ervaren als in die periode.

Natuurlijk was ik verdrietig. Het lukte me maar niet om ander werk te vinden en ik vond het moeilijk dat ik zelfs voor boodschappen soms bijna geen geld had. Ik reed vaak heen en weer naar Oud-Beijerland om zaken rond het huis van mijn ouders af te handelen. Dan zat ik soms uren in een koud, leeg huis te wachten tot meubels werden opgehaald of tot het tijd was voor de bijbelstudie die ik nog in Oud-Beijerland volgde. Dat waren eenzame dagen waarop het verdriet en het gemis me soms teveel leken te worden en ik eigenlijk niet verder wilde.

Maar als ik dan weer in Kralingen was en ik met Robin langs het water liep, dan kon ik alles uitspreken naar God. Soms terwijl de tranen over m'n wangen liepen, maar het was goed. Het is ook nodig geweest voor de taak die me wachtte. Nooit had ik kunnen denken dat ik slechts vier maanden na mijn moeders dood terug zou gaan naar dat huis om vervolgens weer voor mensen te gaan zorgen. Onvoorstelbaar. Het had nooit gekund als ik die maanden van rust en herstel niet had gehad. Daarom zal ik altijd met een goed gevoel aan Kralingen terugdenken.

Toen ik vandaag door de Jericholaan liep, de bakker op de hoek zag en me net als vroeger niet kon bedwingen om bij de statige huizen naar binnen te loeren, voelde het als thuiskomen. Heel raar natuurlijk, want ik heb er maar zo kort gewoond. Ik stak de weg over naar de Plas, de zon scheen op het water, de blaadjes van de bomen ritselden... en ik kreeg tranen in m'n ogen, kon wel huilen. Klinkt ontzettend overdreven, maar ik voelde me zo overrompeld. Opnieuw onder de indruk van dit mooiste plekje van Rotterdam, maar ook een plotseling besef dat ik dit zo enorm had gemist. Ik kan het niet goed onder woorden brengen. Het leek wel of Rob het ook voelde. Hij begon als een gek te rennen, door het gras te rollen (leuk, hij is gisteren bij de trimmer geweest en was dus mooi wit), tong uit z'n bek... Echt, ik heb een hond nog nooit zo blij gezien. Het leek wel of hij ook alles herkende. Hij wist weer precies waar het water in de Plas hoog genoeg stond om ervan te kunnen drinken, hij nam dezelfde paadjes... als een kind zo blij.

We hebben wat gedronken op het terras bij De Tuin, maar Rob was, ondanks z'n vermoeidheid, te opgewonden om te lang te blijven zitten. Tegenover De Tuin is tegenwoordig een losloopveld, dus ik heb Robbedoes ook maar even losgelaten. Is altijd een risico, want joggers zijn hun leven, of beter gezegd 'kuiten', niet zeker met Rob in de buurt. Maar het veld lag een beetje achteraf van de fietspaden waar de joggers lopen, en er waren aardig wat honden, waardoor Rob meestal voldoende wordt afgeleid om nog aan kuitenhappen te denken.
Sinds we in de stad wonen heeft hij bijna niet los kunnen lopen. Dus hij nam nu zijn kans waar. Het leek wel of alle energie van al die maanden in een keer eruit kwam. Hij scheurde echt over het veld, door het dolle heen.

We hebben om de Plas gelopen, helemaal tot aan het haventje. Was natuurlijk een heel eind voor die kleine pootjes, maar ik wilde hem perse nog even meenemen naar het hondenstrandje. Kon hij lekker afkoelen en uitgebreid drinken. Het is echt een taai ventje hoor, hij bleef maar rennen. Tussendoor even languit in het gras, maar dan weer vol gas verder. Op de terugweg zijn we nog even langs mijn oude huis gelopen. Ik twijfelde nog over het huisnummer, maar Rob niet. Hij stond bij het goede huis stil om naar boven te gaan. Ongelofelijk. Hetzelfde deed hij in de Jericholaan bij het huis waar mijn broer toen woonde. Hij blijkt toch een beter geheugen te hebben dan ik dacht! En dat voor een blondje.

Precies drie uur laten waren we thuis. Rob even snel in bad afgespoeld, want z'n poten waren zanderig en vies. Flink geirriteerd natuurlijk; hij heeft een hekel aan nat uit de douche komen, maar nog meer aan afgedrogen worden. Aandacht was snel afgeleid door een bot dat hij nog in zijn mand vond en waar hij als uitgehongerd aan begon te knagen. Wat kan het leven van een hond toch heerlijk eenvoudig zijn.