ariadne at Home Kinderen

Mijn zus leest al jaren ariadne at Home. Ik blijf het vreemd vinden dat je het zo schrijft, in plaats van Ariadne met een hoofdletter zoals je zou verwachten. Maar dat terzijde. En hoewel ik geen fan van het blad ben, lees ik 'm toch altijd van haar. Net als bij Jeanne d'Arc Living vind ik de meubels mooi. Dat is het probleem niet. Het zijn de kleuren, of beter, het gebrek eraan. Alles moet 'naturel', 'verstild' en 'sober'. Echt, als ik in zo'n grijs grauw interieur zou moeten leven zou ik zelf verstild worden. Vreselijk.

Ik wist wel dat Ariadne (sorry, ik kan het niet laten) verschillende specials uitgeeft, waaronder eentje voor kinderen. Ik heb geen kinderen en stoor me vreselijk aan van die moderne ouders van 'kinderen die weten wat ze willen'. Zo van "Sterre (3 jaar) bepaalt altijd zelf wat ze aan wil. Als ik iets klaar leg wat ze niet mooi vindt, dan trekt ze het gewoon niet aan". En dat gezegd met trots alsof het een prestatie is als je peuter de baas in huis is. Die kinderen in Ariadne hebben ook de meest vreemde namen, zoals Kei en Bink. Alsof er niet genoeg normale namen bestaan. En dan krijgt zo'n kind natuurlijk ook een kamer met, inderdaad, verstilde kleuren. Dus grijs, wit en taupe. Alleen heet het dan ineens 'stoer'. En zo'n lege, grauwe kamer met enkel spullen die leuk staan in het interieur (vooral geen kitscherige roze Barbies over de grond!) is dan ook nog helemaal de smaak van de kleine Bibie. Is dat toevallig?

Mijn verwachtingen rond Ariadne Kinderen waren dus niet zo hoog. Vandaar mijn verbazing toen ik laatst in de boekhandel toch eens door het blad bladerde. Want wat zag ik? Kleur! Rode ruitgordijntjes voor een bedstee, dekbedden met stippen, bloemenprints en lichtblauwe Ektorp stoelen! Ik wist niet wat ik zag. Okee, er staan uiteraard wel wat kinderbedjes en ministoeltjes in, en er wordt wat geneuzeld over 'stoere kinderkamers' en 'mamma's met lef', maar daar kan ik overheen komen. Kwestie van overslaan. Want de binnenkijkers gaan niet alleen over kinderkamers, maar laten interieurs zien die ook andere kleuren hebben dan grijs en beige. Wat een verademing. Jammer dat zoiets dan in een kinderblad moet staan, maar ach, ik ben allang blij.

Ook de doe-het-zelf pagina's, toch al niet Ariadnes sterkste punt, maar dan nu ook nog eens in schreeuwerige kleuren geel en neon roze,  sla ik over. Blijft er dan nog wel wat over, zul je vragen. Ja. Wat kleurige, landelijke interieurs betreft zijn we in Nederland niet bepaald verwend op tijdschriftengebied. Met als gevolg dat je zo blij als een kind ben met alles wat je maar kunt krijgen dat enigszins in de buurt komt van je eigen stijl. Zelfs als dat betekent dat die bestempeld wordt als kinderlijk.