Laat mij maar schuiven

Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld, maar het is er nu toch van gekomen. Ik heb geschoven. Mensen die mij kennen weten dat ik om de zoveel tijd al m'n meubels verschuif. Het heeft niks te maken met ontevreden zijn met hoe alles stond. Ik heb gewoon zin om de boel om te gooien. En daarbij deins ik niet terug voor het leeg halen van een boekenkast om die te kunnen verschuiven of voor het omleggen van tv kabels om de tv eens vanuit een andere hoek te kunnen bekijken.

Vrijdagmiddag voelde ik het al borrelen, dat beetje opgewonden gevoel dat begint met een idee: hoe zou het staan als ik eens dat en dat zou wisselen...? Ik vond het jammer dat mijn oude bureautje, dat ik een paar maanden geleden wit heb geschilderd en voorzien van een nieuw bureaublad, nu een beetje weggemoffeld is in de zijkamer. Dus ik wilde proberen of ik die misschien toch ergens in de woonkamer kwijt kon.


Dat betekende wel het bureau leeghalen en veel geschuif om 'm de zijkamer uit te krijgen en naar de woonkamer te krijgen. Om plek voor het bureau te maken, moest de buffetkast opzij. Die bestaat uit een onderkast en een los bovendeel, dus die kun je niet zomaar verschuiven zonder dat het bovendeel eraf kiept. Bovendien zit hij prop- en propvol met blauw-wit serviesgoed. Leeghalen dus.


Een uur en heel veel schuiven later, stond alles waar ik het hebben wilde. Het is weer wat voller geworden, maar okee, dat is mijn kamer nu eenmaal altijd. Een leeg huis is ook niks voor mij. En de zijkamer, die is wel leger!



Zaterdagmiddag nog even snel een bloemetje op de markt gekocht, viooltjes van het balkon in een vaasje en vandaag flink aan de schoonmaak. Je wilt niet weten hoeveel stof en haren er onder zo'n kast vandaan komen! Ik was lekker aan het zuigen, schiet er ineens iets in mijn rug... ik kon haast niet meer omhoog komen. Bukken deed ineens zo'n pijn, vreselijk. Maar meut die ik ben, moet ik het natuurlijk wel afmaken. Dus toch nog even doorzuigen en daarna nog dweilen ook. Ik wist gewoon niet hoe ik die stofzuiger daarna op moest pakken om 'm weg te zetten, zo'n pijn deed het bukken. De enige manier is door m'n knieen zakken en als een soort zwangere vrouw me op de grond laten zakken. Ik vrees dat ik dit keer wat te enthousiast aan het schuiven ben geweest. Maar of dat betekent dat ik het voortaan laat.... ben bang van niet.



Reacties

  1. Ik herken het helemaal. De dag voor de bevalling van de oudste besloot ik dat de boekenkasten van zolder in het kleine kamertje beneden veel leuker zouden staan. Vijf boekenkasten de trap afgeschouwd, met als resultaat een gebroken teen tijdens de bevalling. Maar als we eenmaal iets in ons hoofd hebben...

    Groeten,
    Claudia

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts

Greengate lente/zomer 2011

The boy in the striped pyjamas

Nieuwe PIP prints