Tem je eetmonster!
Heb een heel grappig boekje gelezen van Sabine Wisman: Tem je eetmonster! Het beschrijft haar experiment van twaalf weken waarin ze stopt met diëten en kalorieën tellen en de strijd aangaat met haar 'eetmonster'; die innerlijke stem die ons ertoe brengt onze emoties weg te eten, ons lijners welbekend. In de twaalf weken onderzoekt ze waarom ze wil eten (buikhonger of hoofdhonger?) en in het geval van hoofdhonger, wat de aanleiding is (welke emoties wil je wegeten?).
Zo leert ze stapje voor stapje om niet meer zomaar klakkeloos alles in haar mond te steken. Ze ontdekt dat veel dingen die ze eet eigenlijk helemaal niet lekker zijn. De term 'verboden voedsel' schrapt ze uit haar woordenboek, waardoor de onbeheersbare drang om juist die dingen te eten, vermindert. En als ze dan toch chocola eet, dan neemt ze een klein stukje en geniet daar intens van. Na een paar stukjes eet je namelijk niet meer voor de smaak, maar gewoon omdat die reep op moet. Nu meteen. Dus wegproppen die handel.
Je leest over haar ups en downs, haar inzichten en haar langzaam maar zekere gewichtsverlies. Het is duidelijk; het heeft jaren gekost om de kilo's eraan te eten, dus moet je er ook ruim de tijd voor uittrekken om ze kwijt te raken. Het is vooral een gedragsverandering die begint tussen de oren. We zijn door al die jaren van diëten zo gebrainwasht, dat onze kijk op voeding én op ons lichaam volkomen verstoord is geraakt. We moeten weer leren naar ons lichaam te luisteren (wanneer heb ik honger en wat heeft mijn lichaam nu nodig?) en wat liever zijn voor onszelf. Dus niet constant kritiek hebben op jezelf ('ik ben een slappeling', 'ik ben een vreetzak', 'het lukt me nooit', etc) en genoegen nemen met minder dan perfect. Realistisch zijn, zowel qua streefgewicht als qua planning.
Open deuren misschien, maar daardoor niet minder waar. Net als de schrijfster ben ik het zó zat, al die diëten, de strijd, de teleurstelling... Ik wil weer gewoon genieten van lekker eten, maar ook niet meer dan dat. Dus niet eten terwijl ik geen honger heb, want dat levert alleen tot een schuldgevoel achteraf. Om nog niet eens te spreken van de extra kilo's en de gezondheidsrisico's. Ik wil weer tevreden zijn over mezelf en niet constant het gevoel hebben dat ik heb gefaald. Dus ja, misschien is de tijd gekomen om ook mijn eetmonster de mond te snoeren.
Zo leert ze stapje voor stapje om niet meer zomaar klakkeloos alles in haar mond te steken. Ze ontdekt dat veel dingen die ze eet eigenlijk helemaal niet lekker zijn. De term 'verboden voedsel' schrapt ze uit haar woordenboek, waardoor de onbeheersbare drang om juist die dingen te eten, vermindert. En als ze dan toch chocola eet, dan neemt ze een klein stukje en geniet daar intens van. Na een paar stukjes eet je namelijk niet meer voor de smaak, maar gewoon omdat die reep op moet. Nu meteen. Dus wegproppen die handel.
Je leest over haar ups en downs, haar inzichten en haar langzaam maar zekere gewichtsverlies. Het is duidelijk; het heeft jaren gekost om de kilo's eraan te eten, dus moet je er ook ruim de tijd voor uittrekken om ze kwijt te raken. Het is vooral een gedragsverandering die begint tussen de oren. We zijn door al die jaren van diëten zo gebrainwasht, dat onze kijk op voeding én op ons lichaam volkomen verstoord is geraakt. We moeten weer leren naar ons lichaam te luisteren (wanneer heb ik honger en wat heeft mijn lichaam nu nodig?) en wat liever zijn voor onszelf. Dus niet constant kritiek hebben op jezelf ('ik ben een slappeling', 'ik ben een vreetzak', 'het lukt me nooit', etc) en genoegen nemen met minder dan perfect. Realistisch zijn, zowel qua streefgewicht als qua planning.
Open deuren misschien, maar daardoor niet minder waar. Net als de schrijfster ben ik het zó zat, al die diëten, de strijd, de teleurstelling... Ik wil weer gewoon genieten van lekker eten, maar ook niet meer dan dat. Dus niet eten terwijl ik geen honger heb, want dat levert alleen tot een schuldgevoel achteraf. Om nog niet eens te spreken van de extra kilo's en de gezondheidsrisico's. Ik wil weer tevreden zijn over mezelf en niet constant het gevoel hebben dat ik heb gefaald. Dus ja, misschien is de tijd gekomen om ook mijn eetmonster de mond te snoeren.
Reacties
Een reactie posten