Working 9 to 5

Wat denken jullie; is werk gewoon werk, waar je het beste van moet zien te maken? Of kan werken echt heel leuk zijn? En met leuk bedoel ik echt dat je 's morgens fluitend aan de slag gaat omdat je werk je passie is. Van je hobby je werk maken, zeg maar.

Ik vroeg me dit af naar aanleiding van wat gesprekken die ik had met een stel goede collega's en mijn zus (die ook nog eens een collega is). Een aantal van hen, onder wie mijn zus, is bezig met een coaching traject waarbij een professionele coach hen helpt te ontdekken wat hun passies zijn om vervolgens te kijken of daar een passend werk bij te vinden is. Een collega heeft na het volgen van zo'n traject haar ware passie ontdekt en volgt nu een opleiding waar ze helemaal haar ei in kwijt kan. Haar enthousiasme werkt zo aanstekelijk dat meerderen van ons nu stiekem aan het nadenken zijn over wat nou het allerliefste zouden doen.

Maar het probleem bij mij, en waarschijnlijk bij veel anderen, is dat ik te nuchter ben. Te nuchter om mezelf toe te staan te dromen over hoe het anders zou kunnen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind mijn werk leuk en ik heb absoluut geen plannen om op korte termijn een andere baan te gaan zoeken. Maar toch, als je anderen zo hoort praten over werk doen dat ze echt blij maakt, dan zet dat je toch aan het denken.

Waarschijnlijk ben ik ook te voorzichtig en heb ik te weinig lef. Want zeg nou zelf, het is natuurlijk veel veiliger om te zeggen dat zo'n eigen winkel financieel nu eenmaal niet haalbaar is. Of dat het gewoon niet mogelijk is om je op mijn leeftijd nog helemaal te laten omscholen. Of dat het niet verstandig is in deze tijd van baan te veranderen ("Je weet wat je hebt, niet wat je krijgt") en een vaste aanstelling op te geven. Er zijn eigenlijk altijd wel redenen te bedenken om iets niet te doen. Daarom kom ik nooit aan het dromen en fantaseren toe. Ik schuif het meteen opzij en hou mezelf voor dat ieder mens nou eenmaal moet werken en dat de meeste mensen niet hun droombaan hebben.

Maar is dat omdat die droombaan onbereikbaar is? Of zou het misschien kunnen dat de meeste mensen, net als ik, het lef niet hebben hun hart te volgen en er gewoon voor te gaan?

Ik geloof niet dat ik zo 1,2,3 zou weten wat mijn droombaan is, hoor. Maar ik weet wel wat me gelukkig maakt. Meteen hoor ik in gedachten mijn vader zeggen dat je beter kunt zorgen dat je een goede baan met een goed salaris hebt, zodat je in je vrije tijd die dingen kunt doen die je leuk vindt. Maar het grootste deel van je tijd ben je aan het werk. Toch wel jammer als je dan iets doet waar je niet echt blij van wordt. Maar dat is dan ook mijn grote vraag: is het realistisch om te verwachten dat het beter, leuker kan? Of moet je gewoon zorgen dat je een baan hebt waar je het redelijk naar je zin hebt, ookal is dat dan niet het leukste werk dat je kunt bedenken? Is zo'n droombaan voor iedereen weggelegd?

Ik wil geen teleurgestelde dromer worden, maar het idee dat ik kansen aan me voorbij laat gaan en genoegen neem met minder, terwijl dit helemaal niet hoeft, maakt me ook niet vrolijk...