Nieuwe huisgenoot
Het spijt me dat ik een tijdje niks van me heb laten horen. Ik zal het meteen goedmaken door een leuk nieuwtje met jullie te delen; huize Stadsmuis heeft een nieuw gezinslid! Katertje Daantje is donderdag bij ons komen wonen. Een week eerder was ik al bij het nestje gaan kijken. Een collega had 3 rode katertjes en 1 zwart poesje beschikbaar en ze zocht snel een goed adres voor de kittens. Ik heb totaal geen ervaring met huis- tuin- en keukenkatten, dus was een beetje terughoudend. Bovendien vond ik dat mijn club met 2 katten en 1 hond wel compleet was.
Maar ja, als je dan gaat kijken en je ziet die kleine mormeltjes met die schattige koppies... dan ben je verkocht. Ik wilde er toch eerst even goed over nadenken en na een avond vreselijk twijfelen, besloot ik het niet te doen. Een collega nam het zwarte poesje. Na het weekend hoorde ik van haar allemaal positieve verhalen en begon meteen weer te twijfelen. Toen ik hoorde dat een andere collega een van de rode katertjes had genomen, sloeg de paniek toe. Wat als ze nou 'mijn' katertje had gekozen? Mijn Daantje? Dat bleek gelukkig niet zo. Maar het had niet veel gescheeld, want zij vond Daantje het leukst. Maar omdat haar kinderen een andere leuker vonden, hebben ze uiteindelijk die genomen. Pfff, opluchting. Maar ja, het zou natuurlijk een kwestie van tijd zijn tot Daan ook weg was.
En dus zit Daantje nu hier bij mij thuis op de krabpaal. Het was even wennen in het begin, want vooral de hond vond hij helemaal niks. De eerste avond kwam Daan niet uit zijn reismand op tafel en blies naar Robin en de katten. Inmiddels gaat dat een stuk beter. Robin vindt hij nog steeds eng, maar dat weerhoudt hem er niet van om door het huis te wandelen. Hij is ontzettend speels, eet als een dijker en maakt geluidjes alsof hij een soort buitenaards wezentje is. Echt, zulke geluiden heb ik nog nooit uit een kat horen komen. Een dag lang was hij zo stil als wat, maar zijn vocabulaire breidt zich met de dag uit.
Boots bewaart afstand, maar is vanaf het begin wel nieuwsgierig naar Daan. Hij gromt ook niet, zoals ik had verwacht. Pippa vindt het vooral eng en blijft uit de buurt. Vandaag is ze voor het eerst weer in de woonkamer en komt ze weer knuffelen. Robin gedraagt zich over het algemeen keurig. Hij laar Daantje met rust als hij blaast en blaft bijna niet meer tegen hem. Maar soms is de verleiding toch te groot en wil hij dat kleine wezentje toch eens van dichtbij bekijken. Beetje naar happen, zoals hij met Pip altijd doet. Maar daar is Daantje niet van gediend. Als een kleine cobra sist en blaast hij dan, wat het soms bij Rob alleen nog maar leuker maakt om zijn kop dichterbij te steken. Maar meestal druipt hij af en gaat in zijn mand liggen. Ik ben echt trots op mijn jongens (en meisje)!
Daantje is zo'n klein guppie, ik ben constant bang om op hem te gaan staan. Er zijn ook ontelbare plekken waar hij zich kan verstoppen. Zo zat hij vanmorgen op de grond in de keuken toen ik daar mijn ontbijt klaarmaakte en ineens zag ik hem niet meer. Dankzij zijn blieb-geluidjes had ik al snel door dat hij achter de onderrand van de keukenkastjes was gekropen. Nooit geweten dat je daar in kan, maar er blijkt een dun spleetje te zijn waar die kleine muis zich doorheen heeft weten te wurmen.
Volgende week ga ik de kerstboom neerzetten. Ik vrees met grote vreze, want Daantje zou weleens zo'n katje kunnen zijn die de boom inklimt en de ballen eruit slaat. We gaan het zien...
Maar ja, als je dan gaat kijken en je ziet die kleine mormeltjes met die schattige koppies... dan ben je verkocht. Ik wilde er toch eerst even goed over nadenken en na een avond vreselijk twijfelen, besloot ik het niet te doen. Een collega nam het zwarte poesje. Na het weekend hoorde ik van haar allemaal positieve verhalen en begon meteen weer te twijfelen. Toen ik hoorde dat een andere collega een van de rode katertjes had genomen, sloeg de paniek toe. Wat als ze nou 'mijn' katertje had gekozen? Mijn Daantje? Dat bleek gelukkig niet zo. Maar het had niet veel gescheeld, want zij vond Daantje het leukst. Maar omdat haar kinderen een andere leuker vonden, hebben ze uiteindelijk die genomen. Pfff, opluchting. Maar ja, het zou natuurlijk een kwestie van tijd zijn tot Daan ook weg was.
En dus zit Daantje nu hier bij mij thuis op de krabpaal. Het was even wennen in het begin, want vooral de hond vond hij helemaal niks. De eerste avond kwam Daan niet uit zijn reismand op tafel en blies naar Robin en de katten. Inmiddels gaat dat een stuk beter. Robin vindt hij nog steeds eng, maar dat weerhoudt hem er niet van om door het huis te wandelen. Hij is ontzettend speels, eet als een dijker en maakt geluidjes alsof hij een soort buitenaards wezentje is. Echt, zulke geluiden heb ik nog nooit uit een kat horen komen. Een dag lang was hij zo stil als wat, maar zijn vocabulaire breidt zich met de dag uit.
Boots bewaart afstand, maar is vanaf het begin wel nieuwsgierig naar Daan. Hij gromt ook niet, zoals ik had verwacht. Pippa vindt het vooral eng en blijft uit de buurt. Vandaag is ze voor het eerst weer in de woonkamer en komt ze weer knuffelen. Robin gedraagt zich over het algemeen keurig. Hij laar Daantje met rust als hij blaast en blaft bijna niet meer tegen hem. Maar soms is de verleiding toch te groot en wil hij dat kleine wezentje toch eens van dichtbij bekijken. Beetje naar happen, zoals hij met Pip altijd doet. Maar daar is Daantje niet van gediend. Als een kleine cobra sist en blaast hij dan, wat het soms bij Rob alleen nog maar leuker maakt om zijn kop dichterbij te steken. Maar meestal druipt hij af en gaat in zijn mand liggen. Ik ben echt trots op mijn jongens (en meisje)!
Daantje is zo'n klein guppie, ik ben constant bang om op hem te gaan staan. Er zijn ook ontelbare plekken waar hij zich kan verstoppen. Zo zat hij vanmorgen op de grond in de keuken toen ik daar mijn ontbijt klaarmaakte en ineens zag ik hem niet meer. Dankzij zijn blieb-geluidjes had ik al snel door dat hij achter de onderrand van de keukenkastjes was gekropen. Nooit geweten dat je daar in kan, maar er blijkt een dun spleetje te zijn waar die kleine muis zich doorheen heeft weten te wurmen.
Volgende week ga ik de kerstboom neerzetten. Ik vrees met grote vreze, want Daantje zou weleens zo'n katje kunnen zijn die de boom inklimt en de ballen eruit slaat. We gaan het zien...
Reacties
Een reactie posten