Terug van weggeweest

Na meer dan 6 jaar niet geblogd te hebben, ben ik weer terug. En geloof me, dit had ik zelf ook niet verwacht. Worden blogs eigenlijk nog wel gelezen? Of kijkt iedereen tegenwoordig alleen nog naar vlogs? Dat zit er voor mij echt niet in. Taal is nog steeds 'mijn ding', dus een old school blog was het en blijft het.

Omdat een mens toch een beetje met zijn tijd mee moet gaan, heb ik de lay-out wat aangepast. Ik ben wat ouder geworden, wat serieuzer misschien, en mijn interieurstijl is veranderd. Dus de pasteltintjes en het muizenlogo pasten niet meer zo bij me. Ik denk dat deze nieuwe vormgeving ook prettiger leest, zeker op een tablet of telefoon.

Mijn leven is veranderd in die 6 jaar. Hoe kan het ook anders. Maar veel is ook nog hetzelfde; ik woon nog steeds in de Grote Stad, ik schuif nog steeds regelmatig met meubels en gezelligheid is voor mij nog steeds het toverwoord. Dat zijn altijd de ingrediënten van mijn blog geweest en dat zullen ze blijven.
Het was destijds geen bewuste keuze te stoppen met bloggen. Ik kreeg een nieuwe, drukke baan en het kwam er gewoon niet meer van. Bloggen was iets dat ik ooit met veel plezier had gedaan, maar wat ik definitief achter me had gelaten.

Niet dus. Ben ik weer begonnen omdat ik denk dat blogs een revival meemaken? Uh, nee. Heb ik zoveel leuke, interessante dingen meegemaakt die ik de wereld niet wil onthouden? Nee. Integendeel. Ik zit in een behoorlijk zware periode. En net als iedereen ben ik vanwege het coronavirus vooral veel thuis. Weinig tips voor restaurantjes, films of musea dus op dit moment.

Toch heb ik besloten weer te gaan bloggen. Juist nu. Want ik heb ontdekt, dat als alles wegvalt om je heen, duidelijk wordt wat echte waarde heeft en wat echt belangrijk is. Ik denk dat de coronacrisis veel mensen aan het denken heeft gezet. Bij mij begon dit al in oktober, toen ik in een burn-out terecht kwam. Mijn wereld is afgebrokkeld. Alles waar ik op vertrouwde en waaraan ik mijn waarde ontleende, viel weg. En wat blijft er dan over? Wie ben je dan nog?

Ik ben er nog niet. Soms lijkt het beter te gaan, maar dan voelt het ineens weer alsof ik wegzak in een diep, donker moeras. Toch wil ik de komende tijd graag met je delen wat ik heb geleerd en wat mij kracht geeft. Ik hoop dat ik je daarmee kan inspireren en kan bemoedigen. Want dat kan iedereen wel gebruiken denk ik. Of het nou coronastress is of iets anders waardoor je je eenzaam, verdrietig of wanhopig voelt. Hou vol! Het blijft niet altijd zo. En je bent niet alleen. Er is Iemand die de antwoorden heeft op al je vragen. Hij weet de weg uit deze schijnbaar eindeloze, donkere tunnel. Hij draagt jou en mij er doorheen.

Luister eens naar het nummer van Elevation Worship. Het is een soort lijflied voor me nu. Ik breek als ik het hoor. Maar ik klamp me vast aan die tekst: 'Your promise still stands, great is Your faithfulness. I'm still in Your hands, this is my confidence. You never failed me yet.'