Perfect is saai
Wie bang was dat dat ene kussentje van die proeflap meteen het laatste was dat ik met mijn gloednieuwe naaimachine heb gemaakt (ik geef toe, die kans was er), kan ik geruststellen. De score tot nu toe: 3 grote kussenslopen (65 bij 65 cm, grote Ikea kussens), een sloop voor een kussenrol (ook van Ikea, hoe kan het ook anders) en een boodschappentas. Die laatste is niet echt fraai gestikt, maar okee, je kunt er wat in doen.
O ja, en ik heb ook eindelijk mijn gordijnen korter kunnen maken. Ze hingen al jaren op de grond. Ik had ze al een keer geprobeerd korter te maken met van dat zoomband dat je erop strijkt. Fijn spul, maar het zijn gordijnen van zware corduroy, dus dat band liet gewoon weer los. Naalden, breed plakband... ik heb van alles geprobeerd. Uiteindelijk heb ik ze gewoon afgeknipt. En nu kon ik er eindelijk een mooie zoom in maken. Helaas is opmeten niet mijn sterkste kant, waardoor de ene nog steeds wat te lang is. Hmm, jammer. Maar het ziet er wel een stuk netter uit.
Wat dat opmeten betreft, ik weet echt niet waar het aan ligt. Omdat ik weet dat ik er niet zo goed in ben, besteed ik er extra aandacht aan. Ik teken alles netjes af, meet het keurig op met meetlint en met geodriehoek om zeker te weten dat m'n lijntjes recht zijn. En toch eindig ik altijd met een lap die aan de ene kant zeker een centimeter korter is dan aan de andere kant. Hoe het kan, geen idee.
Dat is ook waarom borduren bij mij steevast uitloopt op teleurstelling en pure frustratie. Ik tel netjes de kruisjes, streep op het patroon af welke ik heb gedaan en toch gaat het mis. Dan denk ik dat het dit keer echt goed gaat, tot ik tot de ontdekking kom dat de rand bij mij toch wel een vreemd patroon heeft, die niet overeenkomt met die op het plaatje. Want ik doe het consequent fout, dat dan weer wel. Dus een hele rij met een kruis teveel ofzo. Bij haken gaat het net zo. Ik ben al maanden bezig met een deken van granny squares. Ik heb nooit geleerd hoe je moet haken, dus ik was apetrots toen ik voor het eerst een vierkantje had weten te fabriceren. Inmiddels heb ik er zo'n 200 (en dat zijn er nog lang niet genoeg voor een flinke deken) en pas 2 weken geleden kwam ik er bij toeval achter dat ik een bepaalde steek consequent fout doe. Dat blijf ik nu ook maar doen, omdat anders m'n vierkantjes ineens een andere maat krijgen. En ik ga natuurlijk niet 200 stuks opnieuw doen, dat snap je. Maar ik bedoel maar. Echt, het is behoorlijk frustrerend. Ik denk dat ik een chromosoompje mis ofzo. Ik hou het er maar op dat je bij mij tenminste kunt zien dat het handwerk is. Ik las laatst dat perfect saai is. Nou, in dat opzicht is mijn gefröbel zinderend spannend.
Voor het bakken is het gelukkig niet zo erg. Natuurlijk moet je wel de juiste hoeveelheden gebruiken, maar daar heb ik een handige weegschaal voor. Als ik verder een beetje aan rommel, is het meestal toch nog goed te eten. Hoewel... laatst had ik muffins gemaakt waar ik zemelen bij had gegooid. Zo met het idee van 'dat is vast lekker gezond'. Gezond was het misschien wel, maar echt, ze waren niet weg te krijgen. Robin (de hond) is wat dat betreft dankbaar publiek. Hij eet echt alles wat ik maak. Soms met wat teveel enthousiasme. De muffins heb ik hem laten proeven, maar ondanks zijn gretigheid zijn ze daarna richting vuilnisbak gegaan. M'n appelcrumble van laatst was wel een voltreffer. Ik had wat appels liggen die te zacht waren om nog lekker uit de hand te eten. Dus ik heb ze gekookt en zacht gemaakt tot ze net geen moes waren. In een overschaal gekiept, een kruimeldeeg eroverheen met lekker veel suiker en kaneel en hop, de oven in. Kan natuurlijk weinig mis mee gaan. Maar toch was de smaak (en de geur!!) boven verwachting! En zo zijn die incidentele misbaksels snel weer vergeten en modderen we lekker verder aan.
O ja, en ik heb ook eindelijk mijn gordijnen korter kunnen maken. Ze hingen al jaren op de grond. Ik had ze al een keer geprobeerd korter te maken met van dat zoomband dat je erop strijkt. Fijn spul, maar het zijn gordijnen van zware corduroy, dus dat band liet gewoon weer los. Naalden, breed plakband... ik heb van alles geprobeerd. Uiteindelijk heb ik ze gewoon afgeknipt. En nu kon ik er eindelijk een mooie zoom in maken. Helaas is opmeten niet mijn sterkste kant, waardoor de ene nog steeds wat te lang is. Hmm, jammer. Maar het ziet er wel een stuk netter uit.
Wat dat opmeten betreft, ik weet echt niet waar het aan ligt. Omdat ik weet dat ik er niet zo goed in ben, besteed ik er extra aandacht aan. Ik teken alles netjes af, meet het keurig op met meetlint en met geodriehoek om zeker te weten dat m'n lijntjes recht zijn. En toch eindig ik altijd met een lap die aan de ene kant zeker een centimeter korter is dan aan de andere kant. Hoe het kan, geen idee.
Dat is ook waarom borduren bij mij steevast uitloopt op teleurstelling en pure frustratie. Ik tel netjes de kruisjes, streep op het patroon af welke ik heb gedaan en toch gaat het mis. Dan denk ik dat het dit keer echt goed gaat, tot ik tot de ontdekking kom dat de rand bij mij toch wel een vreemd patroon heeft, die niet overeenkomt met die op het plaatje. Want ik doe het consequent fout, dat dan weer wel. Dus een hele rij met een kruis teveel ofzo. Bij haken gaat het net zo. Ik ben al maanden bezig met een deken van granny squares. Ik heb nooit geleerd hoe je moet haken, dus ik was apetrots toen ik voor het eerst een vierkantje had weten te fabriceren. Inmiddels heb ik er zo'n 200 (en dat zijn er nog lang niet genoeg voor een flinke deken) en pas 2 weken geleden kwam ik er bij toeval achter dat ik een bepaalde steek consequent fout doe. Dat blijf ik nu ook maar doen, omdat anders m'n vierkantjes ineens een andere maat krijgen. En ik ga natuurlijk niet 200 stuks opnieuw doen, dat snap je. Maar ik bedoel maar. Echt, het is behoorlijk frustrerend. Ik denk dat ik een chromosoompje mis ofzo. Ik hou het er maar op dat je bij mij tenminste kunt zien dat het handwerk is. Ik las laatst dat perfect saai is. Nou, in dat opzicht is mijn gefröbel zinderend spannend.
Voor het bakken is het gelukkig niet zo erg. Natuurlijk moet je wel de juiste hoeveelheden gebruiken, maar daar heb ik een handige weegschaal voor. Als ik verder een beetje aan rommel, is het meestal toch nog goed te eten. Hoewel... laatst had ik muffins gemaakt waar ik zemelen bij had gegooid. Zo met het idee van 'dat is vast lekker gezond'. Gezond was het misschien wel, maar echt, ze waren niet weg te krijgen. Robin (de hond) is wat dat betreft dankbaar publiek. Hij eet echt alles wat ik maak. Soms met wat teveel enthousiasme. De muffins heb ik hem laten proeven, maar ondanks zijn gretigheid zijn ze daarna richting vuilnisbak gegaan. M'n appelcrumble van laatst was wel een voltreffer. Ik had wat appels liggen die te zacht waren om nog lekker uit de hand te eten. Dus ik heb ze gekookt en zacht gemaakt tot ze net geen moes waren. In een overschaal gekiept, een kruimeldeeg eroverheen met lekker veel suiker en kaneel en hop, de oven in. Kan natuurlijk weinig mis mee gaan. Maar toch was de smaak (en de geur!!) boven verwachting! En zo zijn die incidentele misbaksels snel weer vergeten en modderen we lekker verder aan.
Reacties
Een reactie posten