True love

Na m'n vorige post, begon ik me af te vragen wat we nou zo leuk vinden aan series als Once upon a time. Is het dat we stiekem zouden willen dat sprookjes toch waar blijken te zijn? Verlangen we diep in ons hart naar wat magie om ons eigen leventje wat spannender te maken? Of komt het uiteindelijk allemaal neer op dat waar alle sprookjes eigenlijk over gaan; true love? In Once upon a time wordt wat afgetoverd, maar de sterkste magie is die van 'true love's kiss', die elke vloek kan breken.

Wij nuchtere dames, en heren natuurlijk, neem me niet kwalijk, geloven natuurlijk niet meer dat er op de wereld maar 1 ware liefde voor ons is. Dat jullie voor elkaar bedoeld zijn en dat als jullie elkaar vinden, deze liefde voor altijd en eeuwig blijft bestaan. We geloven niet meer in 'living happily ever after'. Als je kijkt naar het aantal echtscheidingen en gebroken relaties, zou je er gewoon somber van worden. Dat is misschien de reden dat we zo graag zouden willen dat het anders was. Dat er wel zoiets bestaat als je soulmate. Iemand met wie je kunt lachen en huilen, iemand die er altijd voor je zal zijn en die voor je door het vuur gaat. Heel soms kom je mensen tegen voor wie die droom wel lijkt uit te komen. Die worden samen oud en zijn nog steeds hevig verliefd op elkaar. Maar het blijft een zeldzaamheid, dat pure geluk dat alleen maar sterker wordt met de jaren.

Dus heb je je Prince Charming gevonden? Hou 'm vast, zou ik zeggen. Het is misschien niet altijd makkelijk, maar he, wat is een sprookje zonder avontuur? Ondertussen ga ik dapper verder, hopend dat er tussen al die kikkers toch ergens een prins blijkt te zitten. Gelukkig ben ik flexibel; dat witte paard mag ook best bruin of zwart zijn.