Belevenissen van een stadsmuis

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn nieuwe e-reader en het abonnement dat ik had op KoboPlus. Vandaag was de laatste dag van mijn abonnement, dus je snapt dat ik nog snel een boek wilde lezen dat ik op mijn 'to be read' lijst had staan. Het werd ' Worden wie je bent' van Marianne Grandia . Ik had nog nooit iets van haar gelezen. Maar ik ben dan ook nog niet zo thuis in de christelijke literatuur. Tenminste, niet in fictie. En daar is ze vooral bekend van. Maar dit boekje is geen roman. Het gaat over de gedachten die je over jezelf hebt en hoe die je identiteit bepalen. Of beter gezegd, hoe jij jezelf ziet. Dit is geen nieuw onderwerp voor me, maar de manier waarop het boek geschreven is, zorgt toch dat het weer binnenkomt. Heel persoonlijk en met veel gevoel. De schrijfster deelt ervaringen uit haar eigen leven die voor mij heel herkenbaar zijn. Zo begint ze haar verhaal met herinneringen aan de gymles op school, waarbij ze bij het samenstellen van de teams al

Wie mij wat beter kent, weet dat ik graag lees. Ik heb een flinke boekenkast, maar ruimtegebrek blijft een dingetje. Een tijdje geleden heb ik flink opgeruimd, waardoor er wel weer plek kwam voor nieuwe boeken. Maar ongemerkt slibt het toch weer dicht en merk ik ineens dat ik alweer boeken ertussen moet frommelen. Op zich niet erg, want ik hou wel van een goedgevulde boekenkast. Maar toch, je kunt niet eindeloos doorgaan met proppen. Dus ik speelde al langer met het idee toch maar meer digitaal te gaan lezen. Een paar weken geleden heb ik mezelf getrakteerd op een nieuwe e-reader. Ik had nog de eerste versie van Kobo, die goed beviel, maar die ik eerlijk gezegd alleen gebruikte voor vakanties. Daar is hij echt ideaal voor; geen zware koffer meer door alle boeken die je meesjouwt en volop keus, zodat je echt kunt lezen waar je op dat moment zin in hebt. Voor mijn laatste vakantie had ik een proefabonnement afgesloten voor KoboPlus via bol.com . Daarmee kun je 30 dagen lang gr

Laatst vroeg iemand me hoe het gaat met poes Pippa. Ze las op FaceBook dat ik weer aan het bloggen was, dus ze was op zoek gegaan naar nieuws over de veestapel. Ik denk dat het dan ook een goed idee is om jullie even een kleine update te geven. Want ook daarin is in 6 jaar het één en ander veranderd. Wie mijn blog vroeger volgde, weet misschien nog dat ik 2 katten en een hond had; Ragdoll poes Pippa, huis-tuin-en-keuken kater Daantje en Robin, de West Highland White Terrier. Van Robin heb ik helaas in 2015 afscheid moeten nemen. Hij is 11 jaar geworden. Het was geen hondje dat je snel vergeet en ik mis hem nog steeds. Omdat Robin nogal aanwezig was, liet hij echt een leegte achter. Ik had de katten gelukkig nog, maar die maken toch echt veel minder geluid. Wat natuurlijk ook zo zijn voordelen heeft. Maar ik bedacht dat het leuk zou zijn er nog een kitten bij te nemen om de leegte na Rob op te vullen. Ik had mijn zinnen gezet op een bruin katertje (voor de kenners: een seal sepia bicolo

Nu we noodgedwongen veel tijd thuis doorbrengen, hebben we ineens weer tijd voor hobby's waar we lang niet aan toe zijn gekomen. Er wordt weer geknutseld, geklust en muziek gemaakt, waar de buren overigens niet altijd even blij mee zullen zijn. De legpuzzels zijn overal uitverkocht en de (luister)boekverkoop is enorm toegenomen. Zelf ben ik al langer thuis vanwege mijn burn-out. In het begin kon ik helaas weinig doen, omdat mijn hoofd gewoon niet meewerkte. Weken lang heb ik alleen maar gekleurd. Het kleuren voor volwassenen is misschien al over zijn piek heen, maar bij mij zeker niet. Het heeft me enorm geholpen om iets creatiefs te doen, zonder de stress dat het iets moet 'opleveren'. Ik heb me over het idee gezet dat het mooi moet zijn. Ik ben niet van plan mijn kleurboeken aan iemand te laten zien, dus een keer buiten de lijntjes kleuren of een niet zo fraaie kleurcombinatie is niet erg. Ik zet vaak een luisterboek of online bijbelstudie op en zit gewoon uren te kleuren

Het is jammer voor degenen die niet van Rotterdam houden, maar het is toch echt de mooiste stad van Nederland. Of in elk geval één van de mooiste. Dat wisten we natuurlijk allang, maar toen ik deze week door de stad wandelde, was ik toch weer onder de indruk. Van de Veerhaven bijvoorbeeld. Dat nostalgische en gemoedelijke van de jachthaven, tegen de skyline van een wereldstad. Gers! Om even het huis uit te zijn, loop ik regelmatig 's middags een eindje langs het water, of maak een rondje door het park bij de Euromast. Ondanks dat het steeds wat drukker wordt, zijn er in het park nog steeds stille paadjes te vinden. Een oase van rust, middenin de stad. Zo mooi om te zien hoe de natuur zich niet tegen laat houden door al het gedoe rondom corona. De bomen lopen weer uit en tussen het gras komen de bloemen op. Alles is weer zo lekker groen, de vogels in het park zingen... Je zou even vergeten wat er allemaal gebeurt in de wereld. En dat is ook weleens goed. Elk voorjaar raakt het me da

Wie na het lezen van mijn eerste blog bang is dat ik alleen nog maar over zware onderwerpen ga schrijven, kan ik geruststellen. Mijn motto is nog steeds 'Life needs frosting', dus je zult hier de komende tijd nog veel lezen over interieur, creativiteit, katten, boeken, shoppen... kortom, alles wat het leven voor mij gezellig maakt. En nu we allemaal noodgedwongen veel tijd in huis doorbrengen, is het belangrijker dan ooit dat je huis ook een echt thuis is. Een plek waar je jezelf kunt zijn, waar je blij van wordt. Interieur-update Als je mijn oude blogs bekijkt, valt je vast op hoe kleurig mijn huis is. Of beter gezegd, was. Met de jaren is mijn woonsmaak veranderd. Ik kan nog steeds blij worden als de kleurige interieurs zie van Rice of Cath Kidston. Maar het past niet meer zo goed bij me. Omdat 6 jaar een lange tijd is, wil ik je vandaag wat foto's laten zien van mijn interieurstuipen van de afgelopen jaren. Waarbij ik je moet waarschuwen dat het allemaal maar momento

Na meer dan 6 jaar niet geblogd te hebben, ben ik weer terug. En geloof me, dit had ik zelf ook niet verwacht. Worden blogs eigenlijk nog wel gelezen? Of kijkt iedereen tegenwoordig alleen nog naar vlogs? Dat zit er voor mij echt niet in. Taal is nog steeds 'mijn ding', dus een old school blog was het en blijft het. Omdat een mens toch een beetje met zijn tijd mee moet gaan, heb ik de lay-out wat aangepast. Ik ben wat ouder geworden, wat serieuzer misschien, en mijn interieurstijl is veranderd. Dus de pasteltintjes en het muizenlogo pasten niet meer zo bij me. Ik denk dat deze nieuwe vormgeving ook prettiger leest, zeker op een tablet of telefoon. Mijn leven is veranderd in die 6 jaar. Hoe kan het ook anders. Maar veel is ook nog hetzelfde; ik woon nog steeds in de Grote Stad, ik schuif nog steeds regelmatig met meubels en gezelligheid is voor mij nog steeds het toverwoord. Dat zijn altijd de ingrediënten van mijn blog geweest en dat zullen ze blijven. Het was destijds