Belevenissen van een stadsmuis

Ik ben single. Niet ‘alleenstaand’, of nog erger, ‘vrijgezellig’, nee, gewoon single. Zonder relatie dus. Daar kun je lang en kort over zeuren, maar het is wat het is. Ik ben niet zielig of eenzaam en ik ben eigenlijk best tevreden met mijn leven. Maar laten we eerlijk zijn, het heeft zijn voor- maar zeker ook zijn nadelen om je leven op liefdesgebied als Remy te slijten. Toch gaan de bekende nadelen (“je komt toch thuis in een stil huis”, “je hebt niemand om je verhalen mee te delen”) voor mij niet helemaal op. Zie daar de voordelen van het hebben van niet alleen een (zeer luidruchtige) hond, maar ook nog eens twee aanhankelijke katten! In plaats van een oase van rust tref ik aan het einde van elke werkdag steevast mijn veestapel achter de voordeur, trappelend van ongeduld om me op geheel eigen wijze te begroeten. Met name de witte tornado, die er zelf geen idee van heeft dat hij geen Doberman is maar een Westie van nog geen meter hoog, trappeld van ongeduld. Gelukkig is hij zeer...

Eindelijk is het dan zo ver; deze ‘country girl’ heeft de overstap gemaakt naar DE GROTE STAD! Vol goede voornemens om mijn sociale leven eindelijk weer eens een flinke boost te geven, heb ik mijn eengezinswoning in een kindvriendelijke wijk in de polder verruild voor een hip appartement in hartje Rotterdam. Op de 16de verdieping, dus met een spectaculair uitzicht, zodat ik er bij elke blik uit de enorme ramen aan herinnerd wordt: hier gebeurt het! Maar je kunt iemand wel uit de klei trekken, maar vanbinnen blijft toch altijd wat van die kneuterigheid bewaard. Bij mij in elk geval wel. Zo kon ik simpelweg niet aan mijn grote stadsavontuur beginnen zonder in elk geval een gezellig thuis te hebben gecreeerd. Als een soort veilige basis van waaruit ik al die opwindende en spannende activiteiten ga ondernemen zeg maar. Of als een knus nest waar ik me in terug kan trekken als ik even genoeg heb van het hectische citylife. Hoe dan ook, ik had dus sterke behoefte aan gezelligheid in mijn ...